Showing posts sorted by relevance for query ασωνίτης. Sort by date Show all posts
Showing posts sorted by relevance for query ασωνίτης. Sort by date Show all posts

Tuesday, July 02, 2019

Αλέξανδρος Ασωνίτης, “Εκτέλεση”


Η Κύπρος και η τουρκική εισβολή έχει τύχει πραγμάτευσης από αρκετούς. Ο Ασωνίτης συλλαμβάνει μια εξωφρενική ιδέα, ευφυή, που την χειρίζεται με ένα μεταμοντέρνο τρόπο.



Αλέξανδρος Ασωνίτης
“Εκτέλεση”
εκδόσεις Πατάκης
-2018


Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά …και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά (Μανώλης Ρασούλης – Βάσω Αλαγιάννη):
Ο Πατριάρχης Φώτιος θυμόταν με θετικό τρόπο τη “Συνείδηση της αιωνιότητας” στο μακρινό 1995 κι έφερε τώρα το παρόν βιβλίο, για να δούμε τον Ασωνίτη 23 χρόνια μετά.

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ και βαθιά σ’ ευχαριστώ, γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ, να πεθαίνω όπου πατώ και να μη σε υποφέρω (Μανώλης Ρασούλης – Βάσω Αλαγιάννη):
Πολύπλοκο και φιλόδοξο βιβλίο. Το επίκεντρό του είναι στην Κύπρο και αφορά τις ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές σχέσεις με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Η Ιστορία συναντά τη φαντασία, το συντελεσμένο αγγίζει τα όρια του απίθανου για να δείξει το πιθανό σε ένα είδος μυθιστορηματικού σεναρίου.

Ο Διονύσιος του Δημητρίου Ταλλανδιανός είναι Ελληνοκύπριος που έφυγε στη Βραζιλία, απέκτησε βραζιλιανή υπηκοότητα και όνομα και επέστρεψε στο γενέθλιο νησί, όπου αγόρασε ένα έρημο ξενοδοχείο στην τουρκοκυπριακή πλευρά. Και ενώ φαινόταν ένας αξιοπρεπής επενδυτής, εκτελεί ένα εκκωφαντικό έγκλημα, σκοτώνοντας 94 παιδιά, με τη βοήθεια και τη χειραγώγηση δέκα Τούρκων νεαρών που είχε υπό την ποδηγέτησή του. “Ποιος ήταν; Ήταν Έλληνας, ήταν ξένος; Πώς ήξερε τούρκικα; Γιατί το ’κανε; Πώς μπόρεσε; Ήταν με τα καλά του, ήταν τρελλός;”

Ένας από τους χειραγωγούμενούς του βγαίνει από αυτήν την περιπέτεια σαλεμένος και νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική, όπου, όταν αποθεραπεύεται, εργάζεται ως θυρωρός. Παίρνει μάλιστα το όνομα Διονύσιος Ταλλανδιανός ο Βήτα, αποσπώντας το όνομα του δυνάστη του και κρατώντας το ως ενοχλητικό αναμνηστικό.

Τι νόημα βγάζει όλο αυτό το παρανοϊκό σκηνικό; Είναι μια ωμή πράξη εκδίκησης, όπως φαίνεται από την αναδρομή στη ζωή του και όσα υπέστη κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο; Ναι, όπως φαίνεται. Γι’ αυτό και κάθισε να δικαστεί και εντέλει να καταδικαστεί σε θάνατο, χωρίς να αποστραφεί το αναπότρεπτο τέλος του. Αλλά αυτή όλη η έξω από κάθε όριο ιστορία δεν φαίνεται να εστιάζει σ’ αυτήν την εκδίκηση και να τα βάζει με τους “ελεεινούς” εισβολείς που διέλυσαν την οικογένεια του Ταλλανδιανού του Άλφα. Σε ιδεολογικό επίπεδο πιθανόν να είναι αλλού η ουσία…

…ίσως είναι η σύγχυση ταυτοτήτων αφού ο Βήτα είναι Έλληνας που μεγάλωσε ωστόσο από μωρό σε τούρκικη οικογένεια. Ο Άλφα μεγάλωσε τα δέκα παιδιά, τα οποία χρησιμοποίησε ως αθύρματα, με διαστρεβλωμένες ιδέες: ενώ ήταν τουρκάκια, τους έμαθε τα ελληνικά, ονομάζοντάς τα τούρκικα, έβαλε στόχο τους Έλληνες, ενώ αυτοί που έχρισε ως εχθρούς ήταν Τούρκοι που τους ονόμασε Έλληνες. Μία σκόπιμη εθνική σύγχυση, για να δείξει ο Ασωνίτης το ρευστό της ταυτότητας;

Αλλά καθώς προχωράω την ανάγνωση, δεν είμαι σε κανένα σημείο σίγουρη αν υπάρχει ένας άξονας ή αν το κείμενο μετακυλίεται από θέμα σε θέμα, από τη ρευστή ταυτότητα στην εκδίκηση, από το δράμα της Κύπρου στην τρέλα, που στηρίζεται σε μια διφορούμενη σχέση θύτη και θύματος –υπολογίζουμε και το σύνδρομο της Στοκχόλμης που διέπει τον Βήτα-, από το εθνικό στο ατομικό… Η μεταμοντέρνα κουζίνα του Ασωνίτη ανακατεύει πολλά, μερικά φλύαρα, μερικά με μια βερμπαλιστική διάθεση, ώστε να χύσει στο καλούπι ενός ανοικτού και εξελισσόμενου μυθιστορήματος τις ιδέες και τις σκέψεις του.

Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά, Οδυσσέα γύρνα κοντά μου, που τ’ άγια χώματα της πόνος και χαρά (Μανώλης Ρασούλης – Βάσω Αλαγιάννη):
Η εισβολή στην Κύπρο “παράγει πλέον έργο”, όπως λένε οι πολιτικοί κύκλοι. Τόσο οι Κύπριοι συγγραφείς (Μαργαρίτης, Σωτηρίου κ.ο.κ.), όσο κι οι Ελλαδίτες (Γκουρογιάννης και Ασωνίτης τώρα) μιλάνε με τον τρόπο τους για το δράμα, για τον διχασμό, για τα πολιτικά παιχνίδια και την τύχη των μάχιμων/αμάχων. Ο Ασωνίτης το κάνει με την υπερβολή που θέλει να αντιστοιχηθεί με την ιστορική τραγωδία. Στήνει επάλληλους κύκλους, από το κέντρο που είναι η εκτέλεση του Ταλλανδιανού, σ’ αυτόν της χειραγώγησης των δέκα νεαρών και της δολοφονίας των 94 παιδιών κι έπειτα στο ευρύτερο θέμα της εκδίκησης, αρχής γενομένης από το 1974 και το ξεκλήρισμα της οικογένειας του εκτελεσθέντος.

Πάντα μένει μετέωρη η ανάγνωση σε τέτοια κείμενα; Εκτός αν, επειδή αποτελεί το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, θα περιμένουμε τα επόμενα δύο. 


> Ο Αλέξανδρος Μ. Ασωνίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Φοίτησε στη Νομική Αθηνών, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Ασχολείται με τη μετάφραση Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων (Ψευδοκαλλισθένους: "Αλεξάνδρου Βίος", Πολυαίνου: "Στρατηγήματα", α’ και β’ τόμος). Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: "Η συνείδηση της αιωνιότητας", "Λάλον ύδωρ" και "Γειά σου, τηλεόραση!".
Πάπισσα Ιωάννα

Saturday, April 24, 2010

Cappuccino Freddo Kenya AA Washed: Ασωνίτης και Λυκεσάς

Γενιά του ’80: Αλέξανδρος Ασωνίτης, Χρήστος Βακαλοπουλος, Άρης Σφακιανάκης, Βαγγέλης Ραπτόπουλος, Έρση Σωτηροπούλου, Πέτρος Τατσόπουλος κ.ο.κ. Γεννημένοι λίγο πολύ στη δεκαετία του ’50, πρωτοεμφανίζονται εκεί γύρω στα 1980-1990 και γίνονται δεκτοί με ευμενή σχόλια.

“Το μνημειώδες σχέδιο του Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ”
εκδόσεις Καστανιώτη
2009

         Ο Αλέξανδρος Μ. Ασωνίτης πρωτοδημοσίεψε λίγο αργότερα, αρχές του ’90, με πρώτο βιβλίο τη “Συνείδηση της αιωνιότητας” (αυτοί οι βαρύγδουποι τίτλοι φαίνεται ότι ήταν της μόδας, αν θυμηθούμε και την “Αυτοκρατορική μνήμη του αίματος” του ομήλικού-του Β. Ραπτόπουλου). Το πρώτο-του έργο ακούστηκε, απ’ όσο θυμάμαι, και έτσι ο συγγραφέας εισήλθε στων “ποιητών την πόλη”. Από εκεί και έπειτα σχεδόν τον έχασα, μέχρι που βρήκα αυτό το βιβλιαράκι με δυο νουβέλες-του κι είπα να τον ξανασυναντήσω.
        Το πρώτο έργο-του με τον ομώνυμο του τομιδίου τίτλο φέρει τα ίχνη μιας υφολογικής μεγαλομανίας με την οποία έχουμε συνηθίσει τον πεζογράφο. Φράσεις όπως «Ήταν ένας ρέκτης πατροκτόνος που, εκτός των άλλων, δικαίωνε την ύπαρξη της ψυχανάλυσης ως ανάγκη και απόδειξη της ολοκληρωτικώς διχοστατούσης ακοσμίας» δείχνουν πόσο αυτό το υψηλόφρον ύφος τον κανοναρχεί [Σε δύο σημεία ίσως να πρέπει να του δώσω δίκιο: α) η χρήση-του, τουλάχιστον σ’ αυτήν τη νουβέλα, αιτιολογείται από το γεγονός ότι δείχνει τη μεγαλοϊδεατική (ας μου επιτραπεί ο όρος) αντίληψη, την ιμπεριαλιστική λογική του Τσόρτσιλ και β) η δεύτερη νουβέλα, λες και το έκανε επίτηδες αναπαράγει σε παπαδιαμάντειας έμπνευσης ύφος τον λόγο του αιγαιοπελαγίτικου νησιού].
       Η δεύτερη νουβέλα με κούρασε γιατί δεν βρήκα τι νόημα είχε η λαϊκότροπη αυτή αφήγηση. Γενικά τη διάβασα ράθυμα και άνευρα, πράγμα που έδειχνε πως, αν και στα άλλα του έργα ο Ασωνίτης ίσως δεν μπορεί να εμβαθύνει, τουλάχιστον έχει όμως νεύρο και τσαγανό. Εδώ όμως χάθηκε κι αυτό, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τον παρακολουθήσω άλλο.

“Το τσίρκο των ψύλλων”
εκδόσεις Μεταίχμιο
2009

         Θα μπορούσε να είναι αστυνομικό μυθιστόρημα αλλά ο συγγραφέας δεν το ήθελε. Το έχυσε στο καλούπι-του, σκόπιμα φαντάζομαι το έσπασε κι έφτιαξε ένα ψηφιδωτό από στιγμές της πόλης Αμεριμνησίας.
        Το ερώτημα της Θεοδοσοπούλου στην “Ελευθεροτυπία” (19/1/2010) δεν είναι τόσο σχολαστικό όσο φαίνεται: είναι αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικές προεκτάσεις ή είναι κοινωνικό με αστυνομικό περιτύλιγμα; Συμφωνώ με την κριτικό για τη δεύτερη εκδοχή, αφού η αστυνομική πλοκή εξαρθρώνεται με ανορθόδοξες μεθόδους και φυγόκεντρες τάσεις, σε σχέση τουλάχιστον με το ορθόδοξο αστυνομικό μυθιστόρημα.
        Ο Λυκεσάς στήνει έναν πολυπλόκαμο κοινωνικό ιστό, από τον γύφτο τραγουδιστή ως τον μοναχό αντιγραφέα βυζαντινών έργων τέχνης κι από τον καθηγητή πανεπιστημίου ως μία αμφίθυμη δικηγόρο. Όλοι αυτοί σαν εκτεινόμενο τσίρκο, ή καλύτερα σαν ψηφιδωτό όπου η μεταξύ των προσώπων σχέση μόλις που αχνοφαίνεται στην ομίχλη της Αμεριμνησίας, παρελαύνουν απομακρύνοντας τη σκέψη του αναγνώστη από το έγκλημα του ηγούμενου, την έρευνα του οποίου αναλαμβάνει ο αστυνόμος Απέργης. Κι όλα ξεκινούν ασύμβατα, μικρές ιστορίες στον κόσμο της φανταστικής πόλης που κινούνται παράλληλα μεταξύ-τους, αλλά που σταδιακά ολοκληρώνουν το αόρατο παζλ.
       Δεν ξέρω όμως τελικά τι πέτυχε ο συγγραφέας; Μια τοιχογραφία μικροϊστοριών που οδηγούνται σε ένα καθαρτήριο τέλος; Μια συλλογή υπόπτων από τους οποίους ξεδιαλύνουμε σταδιακά τον ένοχο/ τους ενόχους; Ένα μεγάλο ερωτηματικό πλανάται πάνω από τη σκέψη μου και γι' αυτό δεν βρήκα ανάπαυση σ' αυτό το βιβλίο.
Πατριάρχης Φώτιος

Sunday, November 08, 2009

Λογοτεχνική Σούπερ Λίγκα


        Έχει ξεκινήσει πλέον η λογοτεχνική Σούπερ Λίγκα της σεζόν 2009-2010 με τις ομάδες-εκδοτικούς οίκους να ρίχνονται στους αγωνιστικούς χώρους, προκειμένου να κατακτήσουν τρόπαια και την εκτίμηση των φιλάθλων-αναγνωστών. Τα ρόστερ έχουν συμπληρωθεί και όλοι περιμένουμε με αγωνία ποια από τα ονόματα που στελεχώνουν τις ομάδες θα αποδειχθούν σωτήρες και ποια παλτά. Μια μικρή παρουσίαση των παιχτών θα δείξει τη δυναμική κάθε ομάδας:
Γαβριηλίδης: Αλέξης Σταυράτης, Αντώνης Μιχαηλίδης
Ελληνικά γράμματα: Γιάννης Ξανθούλης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Γιώργος Μανιώτης
Καστανιώτης: Ισμήνη Καπάνταη, Ρέα Γαλανάκη, Παύλος Μάτεσις, Αλέξης Πάρνης, Παντελής Καλιότσος, Θοδωρής Ραχιώτης, Αλέξανδρος Ασωνίτης, Τιτίνα Δανέλλη, Στέφανος Δάνδολος
Κέδρος: Πρόδρομος Μάρκογλου, Κώστας Καβανόζης, Σάκης Σερέφας, Νίκος Δαββέτας, Έλενα Χουζούρη, Μένης Κουμανταρέας
Λιβάνης: Γιώργος Λεονάρδος, Παρασκευή Καραγιάννη
Μελάνι: Εύα Στάμου
Μεταίχμιο: Λίλα Κονομάρα, Ευσταθία Ματζαρίδου

Πατάκης: Δήμητρα Κολλιάκου, Σώτη Τριανταφύλλου
Πόλις: Τάσος Χατζητάτσης, Βασιλική Ηλιοπούλου
Τόπος: Έκτορας Αποστολόπουλος, Μαρία Τσολακούδη, Δημοσθένης Βουτυράς
Ψυχογιός: Γιάννης Ρεμούνδος, Μάρω Βαμβουνάκη, Έλση Τσουκαράκη
         Δεν αναφέρομαι στους ξένους παίχτες που επανδρώνουν τις ομάδες μέχρι να ολοκληρωθεί η ημερομηνία στην οποία πρέπει να δηλωθούν. Ούτε στα άλλα είδη πρωταθλήματος που τρέχουν παράλληλα, όπως της ποίησης, της παιδικής λογοτεχνίας ή του δοκιμίου. Περιμένουμε ήδη μετεγγραφές την περίοδο Φεβρουαρίου 2010, για να ανανεώσουν οι ομάδες τα ρόστερ-τους με νέο αίμα.

         Στη σέντρα λοιπόν με τους εκδοτικούς οίκους να κονταροχτυπιούνται για τα μπεστ σέλερ και τα βραβεία. Ανάμεσά τους οι κριτικοί, μαύρα κοράκια της διαιτησίας που άλλοτε αντικειμενικά κι άλλοτε με το ένα μάτι να αλληθωρίζει κρίνουν φάσεις, καταλογίζουν πέναλτι και οφσάιντ, επικυρώνουν γκολ και δέχονται τα πυρά δικαίως ή αδίκως όλων εμάς που στις κερκίδες ή στους καναπέδες-μας παρακολουθούμε το ματς. Οι συγγραφείς-παίχτες μπορεί φέτος να αναδειχθούν, να εδραιωθούν, να συνεχίσουν την καλή-τους πορεία και να κληθούν στην Εθνική ή να χαθούν, να καθίσουν, να κάνουν κοιλιά...

        Όλοι διαβάζουν και σκέφτονται, απολαμβάνουν τους αγώνες ή αναρωτιούνται μήπως είναι σικέ. Τελικά, είναι το πρωτάθλημα δίκαιο ή κάποιοι εκδοτικοί οίκοι ελέγχουν τη διαιτησία; Διαδραματίζουν και άλλοι παράγοντες ρόλο στην ανάδειξη ενός παίχτη πέρα από τη λογοτεχνική-του αξία; Τι ρόλο παίζουν οι παράγοντες των ομάδων;
        Θα ήθελα ένα καθαρό πρωτάθλημα. Θέλω να ελπίζω ότι κάθε βιβλίο κρίνεται με καθαρούς όρους. Θέλω να πιστεύω στην αντικειμενικότητα των διαιτητών, όσο κι αν όλοι, αυτοί και εμείς, κριτικοί και αναγνώστες, παρασυρόμαστε συχνά από τις οπαδικές-μας πεποιθήσεις, από τις συγγραφικές-μας αγάπες, από τα βιώματά-μας που δεν μας αφήνουν να δούμε συχνά εξόφθαλμα φάουλ ή έξοχες τρίπλες.
Πατριάρχης Φώτιος

Friday, February 02, 2007

Φρουί ζελέ: “Να ένα μήλο”

Μικρή λίστα των βραβείων “Να ένα μήλο”

Μια φίλη μού ενεχείρισε τη λίστα των προτεινόμενων μυθιστορημάτων για το βραβείο "Νά ένα μήλο". Οι προτάσεις έγιναν από τους συγγραφείς που έχουν συνεργαστεί με το περιοδικό κι εγώ τη δημοσιεύω προς συζήτηση:

Χρήστος Αστερίου, "Το ταξίδι του Ιάσονα Ρέμβη "
Αλέξανδρος Ασωνίτης, "Γειά σου, τηλεόραση!"
Νίκος Βλαντής, "Writersland"
Ελένη Γιαννακάκη, "Τα χερουβείμ της μοκέτας"
Γιώργος Γλυκοφρύδης, "Ο επιβάτης"
Νίκος Δαββέτας, "Λευκή πετσέτα στο ρινγκ"
Αντζελα Δημητρακάκη, "Το μανιφέστο της ήττας"
Γιάννης Ζευγώλης, "Αστεγοσκόπιο"
Γκασμέτ Καπλάνι, "Μικρό ημερολόγιο συνόρων"
Αρης Μαραγκόπουλος, "Η μανία με την άνοιξη"
Τεύκρος Μιχαηλίδης, "Πυθαγόρεια εγκλήματα"
Παυλίνα Νάσιουτζικ, "Μαμάδες βορείων προαστίων"
Σοφία Νικολαϊδου, "Μοβ μαέστρος"
Βασίλης Πεσμαζόγλου, "Τυφλό σύστημα"
Πέτρος Τατσόπουλος, "Η καλοσύνη των ξένων"
Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, "Παραβολή"
Αντώνης Σουρούνης, "Το μονοπάτι στη θάλασσα"
Αλέξης Σταμάτης, "Αμερικάνικη φούγκα"
Σώτη Τριανταφύλλου, "Κινέζικα κουτιά"
Διά την αντιγραφήν
Πατριάρχης Φώτιος
2.2.2007