چه جریان: فوق العاده سری در زنان فیلمسازان می آید به معیار کانال

محور ممکن را ارائه جدید در معیار کانال یک انتقال از یک فوق العاده سری به نمایش در Metrograph در سال 2018 "به من بگو: زنان فیلمسازان زنان داستان های" برنامه ریزی شده توسط نلی Killian. Killian نسخه از این سری برای معیار ارائه می دهد بسیاری از فیلم ها از تئاتر نسخه و برخی دیگر نیز هست. وجود دارد بسیاری از دیگر جدید دوامدار دراکثرمناطق در سایت در این ماه (از جمله یک سری برنامه ریزی شده توسط جاش و بنی Safdie و این جریان هنوز از هوراس B. Jenkins را "Cane River") اما "Tell Me" برنامه تقویت خدمات برنامه نویسی نه تنها در کمیت و کیفیت است اما در نوع: از آن باز می شود پورتال به ابعاد دیگری در تاریخ—و برای اینکه آینده—سینما.

این فیلم در "به من بگو"—بیشتر از نوزده-دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد ترین در حال اجرا در کمتر از یک ساعت—مستند هستند اما آنهایی که ایستاده جدا از به اصطلاح مشاهدهای آنهایی که, و حتی از تعاملی آنهایی که از سینما-حقیقت جنبش است. این فیلم فیوز اول شخص و دوم شخص و فیلمسازان و افراد حس متقابل آدرس سینمایی همدستی افزایش می دهد به بی بند و رهایی بخش صمیمیت. سری می شود که عنوان آن از نادر و عالی فیلم توسط Chantal Akerman از سال 1980 که شامل "Dis-Moi," که او ساخته شده در سال 1980 برای تلویزیون فرانسه. این فیلم که بیانگر دو جنبه از تجربه ای که تا به حال از بین رفته سرکوب و نادیده گرفته شده در فیلم: زنان حساب خود زندگی یهودیان اروپایی تجربه کردیم.

این فیلم بخشی از یک مجموعه تلویزیونی اختصاص داده شده به مادربزرگ, ویژگی های, مصاحبه های که Akerman انجام با سه میانسال به سالمندان زنان یهودی در آپارتمان خود در پاریس و آن را شخصی فیلم در ابعاد مختلف—Akerman, مصاحبه, مادر او (که هرگز دیده می شود روی صفحه اما صدای که همراه Akerman در پیاده روی خود را از طریق پاریس) در مورد فیلمساز خود بزرگ great-grandmother, جمع, خانواده, داستان, که بسیاری از آنها در مورد خانواده در حال از هم پاشیده توسط نازی ها رژیم و مرگ اعضای خانواده در اردوگاه های کار اجباری. این ماده از این بحث—که در آن خانواده زندگی جدایی ناپذیر از سیاست های محلی و تاریخ جهان است که در آن آستین بلامنازع مفروضات در مورد زندگی زنان و نقش آنها به ارمغان آورد به نور است که در آن جوهر از خانواده زندگی پدیدار سیاسی و جمعی شرایط—همچنین بازده متافیزیکی عنصر معنوی افسانه هاو روایات قومی است که پدیدار از زندگی مادربزرگ در دوران stringently اجرا جنسيت تفاوت نما همتای رسمی در تاریخ است.

سیاسی بعد از داشتن یا نداشتن—بچه ها مرکزی برای فیلم در "به من بگو" سری ترین آشکارا در "آن اتفاق می افتد به ما" از سال 1972 توسط آمالی R. روچیلد (که سال 1974 در فیلم "نانا مامان و من" یکی دیگر از کلاسیک از زندگی زنان و خانواده تاریخ) که در آن زنان صحبت با او در مورد سقط جنین خود را سقط جنین در دسترس نبودن قانونی سقط جنین, خطرات ناشی از غیر قانونی آنهایی که سیاست و عمل از کنترل تولد آنها به عنوان تجربه آن در زمان قبل از Roe v. Wade (که تصمیم گرفته شد در سال 1973)—که آنها نیز توصیف به عنوان یک زمان اجرا سکوت در مورد پیشگیری از بارداری و, که برای ماده, در مورد رابطه جنسی. "این اتفاق می افتد به ما" که به کنکاش در علم از سقط جنین به عنوان به خوبی به عنوان آن سیاست و آن عمل است multigenerational فیلم قومیتی فیلم و همچنین multigender فیلم که در آن یک مرد جوان است که در حال حاضر با شریک زندگی خود را یک زن و مورد بحث با صراحت خود را تغییر نگرش نسبت به روابط جنسی به عنوان یک نتیجه از قانونی کردن سقط جنین (در برخی از ایالت ها).

در "کریس و برنی" (1976), فیلمسازان بانی فریدمن و دبورا شیفر صحبت با دو زن جوان که روابط خود را با پدران از فرزندان جوان خود را به پایان رسید و کسانی که با هم زندگی می کنند و استخر خود را از کودک-مراقبت از تلاش یک وضعیت است که تعیین پایه شرایط برای هر دو زنان و فعالیت های حرفه ای. این یک زندگی درام فقدان عمومی مراقبت از کودکان و نابرابر تقسیم مسئولیت های خانوادگی در خانواده معمولی و درام آن از پنج دهه پیش, می یابد اخلال اکو در coronavirus بحران این گزارش در این لیلیکه پس از مستند شروع مردانه ارسالی به مجلات علمی را به طور قابل توجهی افزایش یافته است در حالی که زنان باید به شدت کاهش یافته است. جری آشور را "جینی را جینی" (1971) نیز یک داستان از چرخه سوء استفاده و نیاز به گریز از خانواده و محافل داخلی به منظور خنثی کردن آنها; این داستان یک زن است که با فرار از سوء استفاده پدر تنها برای پیدا کردن خودش در ازدواج سوء استفاده. او برگ, ازدواج, مقابله با او نوظهور استقلال و پس از آن تبدیل به یک محلی فعال به رسمیت شناختن است که زنان در مسائل سیاسی مسائل در حالی که در همان زمان کار با زنان در جامعه در نیوآرک نیوجرسی به باز کردن یک, رایگان, عمومی مرکز مراقبت روزانه.

یکی دیگر از اولین فیلم در این سری جولیا Reichert و جیم کلاین "رشد زن" نیز از سال 1971 نیز بیشتر تحلیلی—فیلمسازان در نظر گرفتن زندگی زنان از اوایل دوران کودکی به سن میانه از طریق بحث و گفتگو با آنها که آنها را به متن از طریق مصاحبه با یک نر تبلیغات اجرایی که جنسيت-محور استراتژی به عنوان یک کمپین تبلیغاتی برای زنان تبعیت و وابستگی. جویس چوپرا سال 1972 فیلم "جویس در 34" یکی دیگر از multigenerational داستان از مادران و کودکان—از تلاش های خود برای ادامه فیلمسازی حرفه ای پس از تولد فرزند او تاکید می کند که والدین مکان در ازدواج او و خواسته که خود تولد و دوران کودکی قرار داده شده بر روی مادر او (تاکید در یک صحنه قابل توجه از یک گروه اتاق ناهار خوری-میز بحث مربوط به مادر و زنان را در دایره اجتماعی). در "اضافه" (1974), میرا بانک صحبت می کند با عمه او یک زن مطلقه که reminisces در مورد دوران کودکی خود را در پایین سمت شرق است که فراهم می کند راه برای او تصمیم به ازدواج; این فیلم هر دو در یک کپسول زمان از مهاجر یهودی زندگی در نیویورک یک تجزیه از آن آداب و رسوم و مشتاق فرانک چشم انداز از درد تنهایی.

وجود دارد حیرت انگیز صحنه در "سوزان, سوزان," سال 1982 فیلم Camille Billops و James V. تخم—همچنین یک multigenerational داستان محور در مرگ یک مرد به نام یکجور دوربین عکاسی. او را پدر سوزان شوهر از Billie و پسر-در-قانون آلما و داخلی سو استفاده کننده. سوزان نقاهت معتاد به مواد مخدر صحبت می کند از نظر عاطفی آسیب و ضرب و شتم در دوران کودکی خود را که منجر به استفاده از مواد مخدر; بیلی صحبت از آزادی او احساس پس از مرگ شوهرش. اما به عنوان فرانک و unsparing خود را به عنوان بحث هستند فیلمسازان با این وجود توسعه متمایز سبک نگارش اصلی و موثر چارچوب تصویر و مرحله بندی به از بند باز کردن و مقید کردن کلمات و احساسات: یک ترکیب از سوزان و بیلی هم هر دو رو به دوربین به عنوان Billie توصیف وحشت از ضرب و شتم که شوهرش اداره به سوزان در یک مراسم که آنها را به نام "مرگ" و از ضرب و شتم است که او خودش را تحمل کرده است. این یک صحنه غم انگیز اقرار و ترحم از یک نوظهور درک متقابل منتقله از رنج reimagined در دوربین, با راه ساده اما عمیق کارگردان تخیل.

نیز وجود دارد یک پیچ و تاب و هوشمندانه از فرم سینمایی در لیانه براندون 1972 فیلم "بتی می گوید داستان" است که در آن یک زن به نام بتی که به نظر می رسد در اواسط سی سالگی او بازگو در یک دقیقه را در یک حادثه از او بی دست و پا جوان بزرگسالی هنگامی که او احساس اجتماعی جدا شده و غیرجذاب و متقاعد شد برای خرید لباس های گران قیمت به مراتب فراتر از خود را به معنی برای یک حزب به عنوان یک اعتماد به نفس-تقویت کننده. او سپس می گوید که داستان دوباره بعد همان روز در دیگر نه دقیقه را; اما از آن جایی که نسخه اول گفت با ذوق به پایان می رسد خفیف دوم گفتن که نشان دهنده کار سخت و طاقت فرسا از تکرار بازده مجموع بیشتر اعترافی و دور ،

"Guerillère مذاکرات" توسط Vivienne کیر, از سال 1978 نیز می یابد یک سبک متمایز خود را برای تمدید صحنه از بحث ها در میان زنان است. این غضبناک فیلم در مورد غضبناک هنرمندان امکانات—در کل رول سوپر 8 فیلم که تا حد زیادی به سمت چپ تغییر نیافته و ارقام از هیچ موج صحنه از جمله لیدیا ناهار که دیک فیلم در یک سنگ پهن بسیاری است که نمونه ای پایین سمت شرق سیاسی رها و آدل Bertei (برجسته در Lizzie Borden را "دنیا در شعله های آتش"). کیر, هل دوربین او کار—با جسمی اضطراب و سایه ها و تضاد—برای انتقال یک آشفتگی به بازی احساسی زمین و خلاق خشم از شرکت کنندگان است.

تنها ظاهرا بیشتر مرسوم آهنگ مستند در این سری است که "من Wanda" است که در آن Katja Raganelli فیلم گفتگو با باربارا Loden—کارگردان و ستاره 1970 درام "واندا" یکی از مهم ویژگی های مدرن و یکی که رفت و نهان و unheralded برای چندین دهه بود که علاج ناپذیری بیمار مبتلا به سرطان در حالی که این فیلم ساخته شده بود (و که در سپتامبر 1980 و قبل از آن تکمیل شد). "من واندا" است که به صراحت مشترک فیلم. Loden هرگز ساخته شده است یکی دیگر از ویژگی های; در طول مراحل نهایی بیماری او او کارگردانی یک بازی و همچنین ارائه او بازتاب و تجارب به Raganelli به عنوان یک نوع هنری عهد. قابل توجه او در مورد او دوران کودکی دشوار و مادام العمر حس انزوا و lovelessness و توصیف مادر خود را روز گذشته هنگامی که او اعتراف کرد که او تا به حال اقدام به سقط جنین Loden بود که در سال 1932 متولد شد. Loden همچنین می گوید او تلاش برای ایجاد فیلم خود را یک پروژه است که در زمان سال های بسیاری به درک و که او کارگردانی تنها به این دلیل که هیچ یک از مردان در هالیوود به او نشان داد او اسکریپت نمایش داده می شود درک درستی از آن است. تاپیک فوق العاده ای دنباله از Loden در کنفرانس خود اقدام معلم, پل مان که خاطره نهایی خود را در جلسه پنج روز قبل از مرگ او شامل Loden گردان را به خود هنری تلاش های خود را به او کارگردان خلاقیت, که, او گفت که او بخشی از خود را تلاش برای پایان دادن به مانند از دست داد و unmoored شخصیت "واندا."

فیلم "به من بگو" در حال صحبت کردن در عکس—فیلم و محور گفت و گو و برای این موضوع در مونولوگ—که با این وجود به عنوان موضوع خود ماهیت سینمایی تصویر. این فیلم در این سری جمعی جلب توجه به یک مجموعه قطعی از اشتباه نوبت در تاریخ هنر (که دست در دست با تغییر شکل از جامعه بزرگ) و یک غیبت از دیدگاه است که می رود همراه با فقدان واقعی ضبط فقدان صدای. حتی سکوت فیلم کامل از بحث (در قالب عنوان کارت) و در دوران سکوت بسیاری از زنان نقش عمده ای—به عنوان مدیران و تولید کنندگان و فیلمنامه نویسان در هالیوود است. (معیار کانال ارائه خواهد شد در یک سری از فیلم ها از نوزده-بیست سالگی و سی سالگی با فیلمنامه توسط فرانسیس ماریون.) آمدن صدا باید باز فیلم مستند ضبط صداهای; در عوض, آن را باز راه را برای درام است که در آن بازیگران " صداها شنیده می شد. با ورود قدرت صدا چیز دیگری را در این صنعت به جای: با آمدن صدا به نقش و تعداد زنان در موقعیت قدرت در پشت دوربین بودند به شدت کاهش—دقیقا در لحظه ای که وجود دارد از جمله امکان از صدای زنان شنیده و نه صرفا خواندن خطوط از دیگران است.

برخی از بعد امکانات در این مجموعه قابل توجه ایوان راینر "امتیاز" از سال 1990; Claire سیمون مستند "Mimi" از سال 2003; و "هیچ صفحه اصلی فیلم" Akerman آخرین فیلم از 2015 که در آن او و مادرش زندگی و مرگ ارائه فکری معماری فیلم و تصاویر برای Akerman بسیار قدرت به تصاویر در حال یادآوری است که ضد سینما همچنان به دروغ به خدا بسته بود هر چند آن باقی مانده است در حاشیه. پس از تماشای, در خانه, چند فیلم هستند که در "به من بگو" من کلیک در داستان فیلم است که من می خواهم برنامه ریزی شده به دیده بان—یک راه—و با این حال شوکه شده. این بود صحبت از یک تصویر ساخته شده در دهه گذشته و در عین حال به نظر می رسید تقریبا سکوت. بله, به, بازیگران, بحث, عمل شامل گفت و گو—اما به عنوان هوشمند و رسا به عنوان گفت و گو که ممکن است به نظر می رسید محزون می خوانی ناکافی grievously نازک و باریک در مقایسه با پری غنای این پیچیدگی خودانگیختگی و صمیمیت از بحث در غیرداستانی فیلم "به من بگویید."