A بعد از هفت ماه سکوت موسیقی ، احساس می کنم بسیار خوش شانس است که این هفته با ارکستر سمفونیک بی بی سی اسکاتلند یک کنسرت عمومی برگزار می کند. سالن اجتماعات تالارهای شهر گلاسگو خالی خواهد بود ، اما مردم هنوز هم می توانند به لطف پخش همزمان رادیو 3 به اجرای زنده گوش دهند. شنوندگان نامرئی ایده آل نیستند ، اما در چارچوب امسال یک تجربه زنده ارکستر از هر نوع بسیار زیاد است استقبال مینماید. نیاز یک موسیقیدان برای شنیدن فقط الهام روانشناختی ، تأیید نیازمندان یا جبران خسارت گیشه نیست. ما به مخاطبان احتیاج داریم زیرا بدون شنیدن کسی ، موسیقی وجود ندارد – فقط درختان ضرب المثلی که در جنگل دوردست شنیده نمی شوند.

انسانهای اولیه شروع به پخش موسیقی نمی کردند زیرا از صدایی که ایجاد می کرد خوششان می آمد. آنها برای برقراری ارتباط با یکدیگر آواز ، ضربه ، تعظیم یا دمیدن می زدند. بین پخش کننده و شنونده تفاوت معنی داری وجود نداشت. من اخیراً با کلمه “موسیقی” که به عنوان یک فعل استفاده می شود مواجه شدم. راجر کندی در کتاب “قدرت موسیقی” می نویسد که “به موسیقی” همه کسانی را که درگیر تجربه موسیقی هستند ، اعم از نوشتن ، سازماندهی ، پخش یا گوش دادن به آن ، متحد می کند. فقط “برای موسیقی” امکان پذیر نیست. اگرچه گوش دادن به یک قطعه به صورت خصوصی می تواند آرامش یا شادی زیادی به همراه داشته باشد ، اما هدف اصلی موسیقی این است که از طریق به اشتراک گذاشتن چیزی به عنوان یک جامعه با یکدیگر مرتبط شوید.

در شش ماه گذشته بسیاری از نمایش های شگفت انگیز بایگانی به صورت آنلاین قرار گرفته اند ، اما هیچ کس به طور جدی پیشنهاد نمی کند که اینها جایگزین های پایدار برای چیزهای واقعی باشند. اتصالات اینترنتی اتصالات واقعی نیستند. وقتی موسیقی به طور مستقیم شنیده می شود ، خواه مخاطب در سالن باشد یا نه ، شدت تمرکز هم برای مجری و هم برای شنونده وجود دارد که هیچ ضبطی نمی تواند تکرار شود. و فشار اجرای زنده آسیب پذیری را در نوازندگان ایجاد می کند که مخاطبان کاملاً از آن آگاه هستند. آنها خطر را احساس می کنند. آنها بخشی از لحظه ، بخشی از عملکرد را احساس می کنند.

5bbb5b0b9bc5fb0fcfc0fc0fc0fc0fc0fc0fc0fc0fc0b0b0b0fb0fc0fb0fb0fb0fc0fb0fc ”

بخشی از لحظه ، بخشی از اجرا … مخاطبان در Royal Festival Hall در مارس 2019 در حال گوش دادن به ارکستر عصر روشنگری. عکس: Tristram Kenton / The Guardian

مخاطبان نیز زمینه های شنیداری برای موسیقی ایجاد می کنند. سکوت آنها بخشی از صدای موسیقی است. سکوت شنیده می شود و نحوه شنیدن موسیقی به نحوه پخش آن باز می گردد. نوازندگان به همان اندازه که مخاطبان به موسیقی دان ها گوش می دهند ، مخاطبان را نیز گوش می دهند.

هادی ها به موسیقی دانان ساکت عادت کرده اند. برخلاف سازها و خوانندگان ، ما نمی توانیم به تنهایی موسیقی بسازیم. هدایت به این معنا نیست که دستانمان را به دور خود تکان دهیم و انتظار داشته باشیم از آنها پیروی کنیم. این ارتباط درمورد ارتباط با یک جامعه ، جامعه ای از نوازندگان و جامعه ای از شنوندگان است. این جوامع را از بین ببرید ، و هدف از این نقش که در بهترین زمانها قابل بحث است شاید وجود ندارد.

چون یک خواننده Daily Mail نیستم ، قدرت اغوا کننده نوستالژی برای من جدید است. نوستالژی در بدترین حالت فریبکارانه و در بهترین حالت غیرمولد است و بازگشت به حالت عادی به ویژه در حال حاضر غیر صادقانه و غیرخلاقانه به نظر می رسد. میلیون ها نفر بیش از آنچه تصور می کنم از دست داده اند ، اما فکر نمی کنم این بی احترامی باشد که امیدوارم چیزهایی وجود داشته باشد که می توانید از این همه گیری به دست بیاورید.

چهاردهم شوستاكوویچ ، كه به طور جداگانه در هنگام شیوع آنفلوآنزا نوشته شده است ، اهمیت زندگی را به طور كامل بیان می كند

من اعتقاد ندارم نوازندگان هرگز راضی بوده اند. در سطح فردی ، ما از عدم اطمینان به موقعیت هایی که در حرفه خود داریم ، کاملاً آگاه هستیم. با این وجود ، یادآوری معنای واقعی ساختن موسیقی برای مخاطبان زنده به عنوان یک نسل کلی می تواند یکی از مزایای این زمان منزوی باشد. شاید امتیاز موسیقی را مسلم دانسته اند. توسط همه فقط با برداشتن آن می فهمیم که چقدر ضروری است.

همه ما دیدگاه های خاص خود را در مورد موارد ضروری داریم. اما انسان ها اساساً حیوانات اجتماعی هستند و تنها از طریق همکاری توانسته ایم چالش های بسیاری را در این صد هزار سال گذشته برطرف کنیم. مفهوم فاصله اجتماعی نسبت به آنچه ما به عنوان یک گونه هستیم ، تشریح است. فواید اقتصادی هنرها برای هرکسی بدون برنامه پیش شرط واضح است ، اما ارزش انسانی تجارب مشترک خلاق است که باید به همان اندازه اعلام و محافظت شود. نوازندگان از بسیاری جهات کارگران اصلی هستند.

چهاردهمین سمفونی شوستاکوویچ ، کاری که ما در این هفته اجرا می کنیم ، فقط تعداد کمی از نوازندگان را برای بیان طیف وسیعی از احساسات استفاده می کند – ترکیبی ایده آل برای محدودیت ها و نیازهای خاص زمان ما. این اثر در حالی که در طی یک بیماری همه گیر آنفولانزا در بیمارستان بستری شده بود ، بیانگر درد تنها بودن ، اهمیت تلاش برای زندگی کامل حتی در میان کشمکش ها و ترس ها و ارزش هنر به عنوان منبع حقیقت و انسجام در جامعه. هم واقع گرایانه است و هم نشاط آور.

هر کس در حال جستجوی راه خود از طریق این پیچ و خم عدم اطمینان است و اگرچه جهان ممکن است با یک بحران واحد متحد شود ، اما ما با منحصر به فرد بودن شرایط خاص خود از هم جدا شده ایم. و با افزایش رسانه های ضد اجتماعی قدرت فرد نسبت به گروه و دادن بسترهای جریان اصلی به دیدگاه های اقلیت های افراطی ، تفکیک آنچه که از فردی است از عمومی ، کار دشواری است. خطر این است که با سر و صدای زیادی که از جامعه شکسته ما بیرون می آید ، گاهی اوقات تنها راهی که می توانیم فکر خود را بشنویم این است که به طور کامل گوش دادن را متوقف کنیم. اما ما این کار را به خطر می اندازیم. عاقبت کابوس دیستوپیایی Edvard Munch’s The Scream چیست؟ با کمتر گوش دادن ممکن است اصلاً توانایی گوش دادن را از دست بدهیم؟ موسیقی زنده ما را مجبور به گوش دادن می کند. این ما را ترغیب می کند که بهتر گوش دهیم. و حفظ این توانایی ، حتی آرزوی آن ، برای بقای نژاد بشر ضروری است. موسیقی زنده جشن گوش دادن است ، و جشن همبستگی است. برای تشویق بازگشت کامل آن باید تمام تلاش خود را انجام دهیم.

• مارک ویگلسورث رهبری ارکستر سمفونیک بی بی سی اسکاتلند را با اجرای بریتن و شوستاکوویچ در 1 اکتبر در ساعت 14 انجام می دهد. به صورت مستقیم یا درخواستی از صداهای بی بی سی گوش دهید.