Category: آ انفجار قدرت شلیک خالص بازی همان چیزی است که در این نسخه سینمایی از نمایش صحنه ای آگوست ویلسون 1982 ارائه می شود. ممکن است اعلاناتی و نمایشی باشد ، اما در عین حال بسیار وحشیانه باهوش و متمرکز به خشونت است ، یک اپرا با شور و درد. ما موسیقیدانان آفریقایی-آمریکایی را می بینیم که در یکی از استودیوهای متعلق به سفید شیکاگو در یک روز گرم و خفن در دهه 1920 آویزان شده اند و منتظرند خواننده افسانه ای بلوز ، گرترود “ما” رائینی با همراهان خود ظاهر شود تا بتوانند آلبومی را برش دهند. پیش بینی می شود که آهنگ اصلی ، اجرای زنده او ، Black Bottom از Ma Rainey باشد ، و درام تصور می کند یک بوق آور فشار آور خاصی در گروه بنام Levee برای ضبط نسخه خودش زاویه دار است. بحث و جدال درباره چگونگی تنظیم و اجرای این آهنگ اساس تقابل در مورد نژاد ، جنس و قدرت را تشکیل می دهد.
ویولا دیویس در نقش Ma Rainey با هاتور فوق العاده ای بازی می کند: الیزابت من از کیت بلانشت هرگز با نمایش با شکوه تر یا حق امتیاز ملکه تر از Davis’s Rainey که در ورودی خود قرار دارد ، با دوستداران و علاقه مندان به دادگاه خود ، با تعریق در دما ، پاهای دردناک و بی کفایتی رئیس استودیو و چادویک بوزمن به عنوان یک لو با شدت استعداد اما ناامن ، که توسط یک تجربه کودکی خشونت نژادپرستانه به صلیب کشیده شده و رویای حضور در گروه موسیقی خود را به صلیب کشیده است ، نمایشی تکان دهنده ارائه می دهد.
این آخرین اجرای بوزمن روی صفحه است و چه اجرای باشکوهی برای اجرا وجود دارد. این یک رویارویی سرسختانه از گالاکتیکوس: دیویس و بوسمان هر یک شی imm غیر منقول و نیروی مقاومت ناپذیری هستند. سرگرم کننده ، هر دو نگران پا هستند. بیچاره لو ، هر سانتیمتر را روی یک جفت کفش براق فانتزی منفجر کرده است و او همیشه آنها را به نمایش می گذارد ، مانند یک بچه کوچک می پرید و می رقصید. از طرف دیگر ، پاهای ما رینی در عذاب هستند. ما می بینیم که او با ناراحتی در حال پایین آمدن از پله های هتل خود است ، اما راه رفتن سنگین و سنگین او بخشی از اقتدار او به اتاق است. او مجبور می شود یک جفت دمپایی داخلی راحت در استودیو بپوشد و جایی که نمی خواهد حرکت نمی کند.
لو ، کاملاً بدون اجازه ما ، نسخه جدید و هوشمندانه Black Bottom را تهیه کرده است که آواز آهسته و بلوز او را کمرنگ تر می کند و برای پسران گروه گروه ، یک ارکستر با تقاضای بالاتر ، به روز می کند: تولدو (گلین تورمن) ، کاتلر (کلمن دومینگو) ، Slow Drag (مایکل پاتس) و البته خود لوو با شیپور براق خود. این با مهارت دزدکی کارانه مدیر سفیدپوست Irvin (جرمی شاموس) و رئیس استودیو Sturdyvant (جانی کوین) است که احساس می کنند چگونه می توان آن را به یک موفقیت متقابل سودآور تبدیل کرد.
ما با عصبانیت نسخه جدید را رد می کند ، حس می کند – به طور دقیق – که این به معنای بالا رفتن است و لو می خواهد از اعتبار او به عنوان سکوی پرتاب ستاره خود استفاده کند. تنها مردی که می خواهد به نمایش بگذارد ، برادرزاده نوجوان خود سیلوستر (دوسان براون) است که علی رغم اینکه لکنت دارد ، به طرز دمدمی مزاجی می خواهد به او اجازه دهد شماره را معرفی کند. برای افزودن به تنش ، او دوست دختر زرق و برق دار خود Dussie Mae (Taylour Paige) را که به طرز خطرناکی شیفته لیو است ، همراه خود آورده است.
پس چه کسی در این مسابقه وصیتنامه قدرت دارد؟ از برخی جهات ، خود ما رائینی است – او استعداد بالایی دارد ، باید جلب توجه کند و همه چیز به او بستگی دارد – با این حال گروه کاملاً تحت تأثیر توانایی او در ارتباط با مخاطبان غیر سیاه پوست نیستند.
لوو با ایده های جدید در مورد موسیقی قدرت خودش را دارد ، اما این مدیریت دوگانه است كه آن را كنترل می كند و فاجعه و خشونت با تمسخر گروه از برخورد سیوفانتیو لو به این روسای سفیدپوست روشن می شود. این باعث ایجاد خاطرات خود لیو در مورد خشونت و تحقیر نژادپرستانه می شود – و در حالی که افراد دیگر گروه نیز سخنرانی های متنوعی دارند ، اما چیزی در این آریاهای تئاتری کمی ساخته شده است. اما آنها با چنین شدت تحویل داده می شوند و فیلم در صحنه پایانی خود یک کودتای واقعی دارد و نشان می دهد که چگونه استعداد لوو مورد بهره برداری قرار می گیرد و نحوه فرهنگ سازی فرهنگ سیاه نیز به سر می برد.
صورت بوسمن بسیار باز ، شفاف ، بسیار نیازمند است – او برای هر احساس دردناک ساز نی است. این چنین عملکرد سخاوتمندانه ای است: به تصویر کشیدن مردی که در قربانگاه گذشته خودش قربانی شده است.
• پایین سیاه ما راینی از 4 دسامبر در سینماها و از 18 دسامبر در شبکه نتفلیکس حضور دارد.
