Category Archives: Αφιέρωμα στο Σονέτο

Επαίτης Καθώς διαβάζω ποίηση στο τρένοένα κορίτσι κάθεται και στήνειμπροστά το χέρι κι ένα μανταρίνι·πως μας ζητάει χρήματα μαθαίνω με πρόσωπο σκυφτό, μα και θλιμμένο.Μου μοιάζει να ζητά μα και να δίνει,καθώς κρατά το φρούτο σαν οδύνησαν να ‘χω εγώ τον τρόπο να ιαίνω. Και σκέφτομαι αν πράγματι οι λέξειςπου πήρα από εκείνο το βιβλίοσεContinue reading “Θοδωρής Αρσένης – Δύο σονέτα από το ”Θηρευτή””

Έκοβε τα μαλλιά του στους διαδρόμουςτης πολυκατοικίας. Διερωτόμουν,μαζί του στο ανσανσέρ, ενώ ανερχόμουνστον τρίτο, με ψαλιδισμένους ώμους από τον φόβο: Δεν έχει καθρέφτεςστο σπίτι; Με κεριά, μου είπαν κατόπιν,πως τη δόση του φτιάχνει. Με δε φταιςαγόρι μου, του φέρναν γάλα (και το ’πινε όλο), γειτόνισσες συντρέχτρες, που είναιδύσκολη η ζωή. Τα Γράμματα σ’ έναννέο ποιητή,Continue reading “Παυλίνα Μάρβιν – Πρόλαβες να διαβάσεις τον Ρίλκε;”

Φλεγόμενη χώρα Πέρα στον κάμπο καίνε τα καλάμια.Στήλες υψώνει στον ορίζοντα ο καπνόςκ’ είναι μια αχόρταγη, κακούργα λάμιαπου τρώει τα παιδιά της, ο ουρανός. Κι’ όπως κοιτάζω πίσω από τα τζάμιατου τρένου, μοιάζει ο κόσμος αδειανός.Χωρίς πηγές κι’ ακράτητα ποτάμια,γνώριμος κάμπος, πένθιμος, κοινός. Κι’ ολάκερη αναμμένη, μαύρη χώραείν’ η ψυχή μου τούτη ‘δω την ώρα.ΤιςContinue reading “Γιώργος Ανυφαντής – Δύο σονέτα”

Η φορεσιά της είναι κύμα από σεντέφι·το βήμα της μοιάζει μ’ ανάλαφρο χορόφιδιών που αφήνει ο ζογκλέρ στο ιερόσκήπτρο του ν’ ανεβούν – κι αργά το περιστρέφει. Όπως η άμμος της ερήμου κι η στεγνήαιθρία της, τυφλές στου ανθρώπου την οδύνη·όπως τα δίχτυα που της θάλασσας η δίνηαπλώνει – αμείλικτη κι εκείνη προχωρεί. Τα μάτιαContinue reading “Ο Γιώργος Κοροπούλης μεταφράζει Charles Baudelaire – [‘’Avec ses vêtements…’’]”

To ελληνικό σονέτο ***             Ήδη με τη διατύπωση του τίτλου της σημερινής μου ομιλίας «το ελληνικό σονέτο» εύλογα τίθεται ένα ερώτημα: Πόσο ελληνικό μπορεί να θεωρηθεί το σονέτο και ενδεχομένως  αν έχει καν νόημα να προβληματιζόμαστε για το κατά πόσον η ένταξη μιας στιχουργικής μορφής που δεν προέρχεται από τη λαϊκή ελληνική παράδοση, μπορείContinue reading “Άντεια Φραντζή – Το ελληνικό σονέτο”

65 Αφού και γη και θάλασσα και πέτρα και χαλκόΗ θλιβερή θνητότητα νικά και καταβάλλει,Τι ν’ αντιτάξει η ομορφιά στον όλεθρο αυτό,Που δύναμη απ’ του λουλουδιού δεν έχει πιο μεγάλη;Πώς του θέρους ν’ αντέξουν οι μελίρρυτες πνοές,Στων μαχομένων ημερών την άγρια πολιορκία,Όταν πέτρες ακλόνητες δε μένουν σταθερέςΚαι λειώνουν πύλες άσειστες στου Χρόνου την πορεία;Σκέψη φρικτή!Continue reading “Η Λένια Ζαφειροπούλου μεταφράζει William Shakespeare- Δύο σονέτα”

Διάκος Μέρα του Απρίλη.Πράσινο λάμπος,γελούσε ο κάμποςμε το τριφύλλι. Ως την εφίλειτο πρωινό θάμπος,η φύση σάμπωςγλυκά να ομίλει. Εκελαδούσανπουλιά, πετώνταςόλο πιο πάνω. Τ’ άνθη ευωδούσαν.Κι είπε απορώντας:«Πώς να πεθάνω;» Κανάρης Κάποιοι δαιμόνοιτον είχαν στείλει.Έγινε αχείλικόσμου που επόνει. (Ήρωες χρόνοι!)Και πώς εμίλειμε το φιτίλι,με το τρομπόνι! Το πέρασμά του,μήνυμα κρύομαύρου θανάτου. Κι είχε το θείοχέρι πουContinue reading “Κώστας Καρυωτάκης – Ηρωική Τριλογία”

Yπεράνθρωπος Τοῦ μυστήριου ἀνασήκωσε τὴν πέτραΚαὶ μὴ σκιαχτῇς τὸ δάγκωμα τοῦ ἀστρίτα•Τὴν ἀλήθεια ἀκατάπαυστα ἀναζήταΚαὶ ἰδὲς ἂν εἶναι, ὡς λέν, ψυχοπονέτρα. Μία μία τὲς σαγιττιὲς τοῦ πόνου μέτραΚαὶ ἄγρυπνος τὲς πληγὲς ποῦ ἀνοίγουν κοίτα•Μηνύτρα φτάνει ἡ κάθε μιὰ σαγίτταἈπ’ τῆς ἄσπλαχνης Μοίρας τὴ φαρέτρα. Καὶ ἂ βρῇς ποῦ ὁ πόνος εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια,Τότες ἀπ’Continue reading “Λορέντζος Μαβίλης – Τρία Σονέτα”

Παράθυρα κλειστά των παλατίων,ειπέτε μ’ είν’ αλήθεια ή μύθος,πως πρώην εξ υμών χαρίεν πλήθοςεπρόβαλλε προσώπων γυναικείων, και έβλεπε στρατούς των εγχωρίων,πως νικηταί μ’ αγέρωχον το ήθοςεπέστρεφον, κι εκόμπαζεν ο λίθοςυπό ποδών πατούμενος ανδρείων;… Ιστοί μεταλλοστήρικτοι μεγάλοιμε τας τριπλάς επάνωθεν σημαίαςτης Κύπρου και της Κρήτης και Μορέως, λαλείτε! η αιδώς σάς καταβάλειενώ υιόν ελευθερίας νέαςτον ΈλληναContinue reading “Στέφανος Κουμανούδης – [‘’Παράθυρα κλειστά…]”