“مپدر و مادر پانک بودند ، در دهه 70 ، “می گوید چارلی منینگ واکر ، در غیر این صورت چوبی چارلز ، رهبر هیجان انگیزترین گروه جدید پانک انگلستان ، چوبی و باند شناخته می شود. وی گفت: “آنها به همه نمایش های راك نژادپرستی رفتند. آنها چیزهای وحشتناکی دیدند. اما آنها به من گفته اند: “پسر ، آنچه اکنون اتفاق می افتد بسیار بدتر و ترسناک تر از گذشته است.” من تمایل دارم آنها را باور کنم. اوضاع در آنجا ترسناک است ، مگر نه؟ “

منینگ واکر از طریق زوم بر روی تلفن خود صحبت می کند. او رایانه ندارد. این جوان 30 ساله می گوید: “من با این چیزها اذیت نمی شوم.” “من نمی خواهم از محل کار به خانه برگردم و جلوی کامپیوتر بنشینم. من فقط می خواهم برای ساخت موسیقی تنها بمانم. ” بیشتر مکالمه با جستجوی بینی خواننده و گاهی برق برق انجام می شود. چندین پوستر قاب Ramones به چشم می خورند. او می گوید: “اگر آنها را بخواهی مال تو هستند.” “آدرس خود را به ما بدهید.” او با کاپوت بالای سرش روی سرش نشسته و روی صندلی خود می چرخد ​​، رفتار او همانند موسیقی گروهش تحریک شده است.

علیرغم رد هنجارهای مدرن ، بدیهی است که منینگ واکر در حال انجام کاری صحیح است. قبل از اینکه همه چیز در اوایل سال جاری تعطیل شود ، Chubby و Gang پنج تکه هاردکور مستقر در لندن از لحظه ای لذت می بردند که غالباً برای گروه های مشابه آنها تغییر نمی کند. اولین آلبوم آنها با نام Speed ​​Kills – تهیه شده توسط درامر Fucked Up جونا فالکو ، که منینگ واکر با او در گروه دیگری به نام Boss بازی می کند – در ژانویه منتشر شد و مورد تحسین قرار گرفت ، تنها چند ماه پس از اولین نمایش آنها. تصنیف دل شکسته آنها گرنفل برای همیشه به یک آهنگ اعتراضی برای روزگار ما تبدیل شده بود. این “باند” متشکل از اعضای گروههای مختلفی که برای احیای اخیر هاردکور انگلیس بسیار مهم بوده اند – واکنش خشونت آمیز ، لغو ، بیگ پنیر و موارد دیگر – به سرعت برای اولین تور عنوان اصلی خود به آمریکا رفتند. رولینگ استون مانند مجله Paste ستایشهای آنها را خواند. حتی Pitchfork نیز در آن حضور داشت. پس … خوب ، شما می دانید چه اتفاقی افتاد

فهمیدن اینکه چرا دنیای موسیقی در مورد گروه چنین تلنگری وارد کرد دشوار نیست. صدای آنها – حومه ای ، طبقه کارگر ، سرخورده – است که اهمیت آن بیش از پیش احساس می شود. همچنین به برجسته بودن آهنگ ها نیز کمک می کند. Speed ​​Kills باعث تکامل پانک می شود – یک خرچنگ راک میخانه ، اوج شکوفایی آن در سال 1977 ، دوز 100 مایل در ساعت هاردکور (“من مجبور شدم پدر و مادرم را بزرگ کنم”) – و همه را با هم ادغام می کند تا چیزی شبیه به آنچه که رامونز نامیرا شاید به نظر می رسید اگر در جاده Uxbridge غرب لندن و نه CBGB در شهر نیویورک آویزان باشند. این ضبط مجدداً در این هفته در خانه جدید گروه Partisan Records (خانه Idles ، Fontaines DC و Laura Marling) منتشر شد.

در پایان یک آهنگ جدید قدیمی وجود دارد ، وحشیانه Union Dues (متن اصلی: “فراموش نکنید که تاچر چه کار کرد / یا آنچه را که در خورشید چاپ کرده اند” فراموش نکنید). منینگ واکر ، که زندگی خود را صرف جست و خیز در اطراف پایتخت کشور کرده است ، می گوید: “این ترانه در مورد باورهای شما غیرمنطقی است.” “این در مورد حضور در اتحادیه و شناختن قدرتی است که با هم داریم. من از شنیدن آهنگهایی که روی پوسته های تخم مرغ له می شوند خسته شده بودم ، بنابراین همه چیز را ساده و ساده بیان کردم. من یک فرد فوق سیاسی نیستم اما می دانم چه احساسی دارم و به چه اعتقادی دارم و قصد عذرخواهی یا عقب نشینی ندارم. ” اگرچه او خود را سیاسی توصیف نمی کند ، اما گروه موسیقی چیز دیگری می گوید: شخصیت ضد پلیس Blue Ain’t My Color نشان دهنده مرگ مبارز ضد نژادپرستی بلر هلو و مارک داگان است که با مرگ آنها آشوب های 2011 لندن را شعله ور کرد.

از نظر موسیقی ، رامونز یک نقطه مرجع واضح است ، اما تأثیر سنگ میخانه-پام-پانک از بزرگان Canvey Island دکتر Feelgood را نباید فراموش کرد. نه اینکه گروه در یک زندان پانک کلاسیک به گل نشسته باشند. منینگ واکر می گوید: “من عاشق کارهای پاپ دهه 50 و 60 هستم.” “جکی دشانون مورد علاقه فعلی است. من می خواهم اعضای بدن در آنجا ، و من می خواهم دست بند. چربی ها گروهی نیستند که موسیقی بگیرند و من می خواهم که گروه رشد کند. “

این مسئله در آهسته ترین و لطیف ترین آهنگ آنها ، Trouble (You We’re Always on My Mind) ، مشهور است که مدیون Hollies بیش از نبض عصبانی دیوانه وار پانک های هاردکور است. در آلبوم دو چیز دیگری وجود دارد (“ما کارهای خیلی خوبی انجام داده ایم”) ، اما انتظار هیچ چیز كثیف و خشمگین تری نسبت به اولین گروه را نداشته باشید.

خواننده با خنده ، می گوید: “مشكلی كه ما داریم هر نوع آهنگی كه بنویسیم سریع است. من مدت طولانی را در صحنه هاردکور گذراندم ، و همه ما را شکل می دهد. آهنگی هست که ما الان برای آلبوم جدید ضبط کردیم و به نظرم خیلی آهسته به نظر می رسید. بقیه اعضای گروه با ناباوری به من نگاه می کردند. ” او صدای غیر قابل رونویسی می کند که یک درامر خیلی خیلی سریع بازی می کند و بازوهایش به اطراف می لنگد. “این یک رکورد سریع است که زندگی من اینگونه زندگی می کند.”

این موسیقی متناسب با این اوقات فروتن و کثیف است. این موسیقی دقیقاً مانند جرثقیل و دریل است که گویای تجربه جوان ، طبقه کارگر درون شهری است. خواننده می گوید: “ترامپ و Brexit و همه اینها.” وی گفت: “این به مردم قدرت داده می شود كه حرفهایی بزنند كه كاملاً غیر قابل قبول باشد. اینترنت به مردم این امکان را داده است که بدون عواقب بدترین چیزها را بگویند. چیزهایی که می خواهید در میخانه بگویید و یک لیوان پینت دور سر خود بگیرید. “

خدا ملکه ، یک رژیم فاشیست را حفظ کند. اما خدا چوبی را نیز حفظ کند: پادشاه جدید پانک انگلیس.

سرعت را می کشد مجدداً بر روی وینیل منتشر می شود بر جمعه 20 نوامبر