Apostelkind In de greep van een gesloten genootschap

Iemand nam de moeite en de woorden om mijn complete jeugd letterlijk te schetsen; de sfeer; de feiten; de herinneringen en herkenning; de warmte en volgzaamheid; het vertrouwen en de naïveteit; en uiteindelijk de impact die het voor de rest van je leven heeft. Dank aan de schrijfster, die nu eindelijk een uitgebreide en afgewogen getuigenverklaring gaf van wat zich exact zó afspeelde tijdens mijn leven, totdat ik Ons Werk verliet.

Dat nooit iemand begrip kon hebben over mijn verhalen -omdat er geen publieke bewijzen waren voor mijn bijzondere belevenissen- deed mij zwijgen: ik heb altijd het gevoel gehad dat anderen vonden dat ik overdreven verhalen vertelde. Ik hoop dat de ogen van de wereld worden geopend: de vriendelijk schijnende club met de reclame “Zoek het antwoord in jezelf” was tot eind jaren negentig een hersenspoelende club volgelingen die tot in je botten alles manipuleerde. Van je gevoelens en je gedrag; van je geweten en je goedheid; van je geld en van je gewoonten. Dat raakt een mens nooit meer kwijt.

Ondanks het feit dat ik een warme goede jeugd en opvoeding heb gehad, en geen enkele wrok voel naar de schijnvertoning en verblinding uit die tijd, waarschuw ik voor de valstrik die altijd weer gevormd wordt zodra een mens -over zichzelf- beweert dat hij de waarheid kent en wijsheid heeft.

Dit boek is een absoluut eerlijk en open verhaal, waarin ik slechts herken en betuig dat de werkelijkheid wordt beschreven. Een ongelooflijk raak getuigenis van wat zich binnen dit genootschap heeft afgespeeld. Zelfs heb ik me verbaasd over de nauwkeurige beschrijving van wat -blijkbaar- iedere tijdgenoot overkwam. Totaan de fotos van het handschrift van de Apostel -ik bezit zelf ook diverse exemplaren- en de kinderplaatjes met aanbidding voor de Man Gods; ik weet dat dít de feiten zijn. Ook ik bezit een scala aan bewijzen en documenten, om te bevestigen dat dit het verhaal is. Ook al moesten zoveel documenten worden vernietigd door omstandigheden, om maar niet in handen van de buitenwereld te komen. Nergens vind ik een onwaarheid of afwijking van wat zich heeft afgespeeld. De liederen; bedragen; woorden en zelfs (goedbedoelend overkomende) dreigementen uit die jaren zijn nog te beperkt beschreven, om te omschrijven wat voor de rest van je leven doordreunt in je eigen gedrag en karakter in het dagelijks leven.

Het zijn de woorden van de schrijfster; niet nauwkeuriger had iemand míjn jeugd kunnen omschrijven. Complimenten.

De schrijfster geeft een helder, waarheidsgetrouw en zeer herkenbaar (voor mij als voormalig Apostelkind '76) beeld van deze tijd in het AG.
Hulde aan Renske die de moed heeft en de moeite heeft genomen om deze verborgen zaken zichtbaar te maken. Voor mij zeer helend deze erkenning. Aanrader.

Een integer, knap geschreven document. Een aanrader voor leden, ex-leden en (professioneel) geïnteresseerden.

Hoe heeft een gemeenschap van 30.000 leden ongezien kunnen opereren in de recente geschiedenis? Het is nauwelijks te bevatten.
Het kan haast niet anders of lezers die erbij waren in de jaren ‘60 tot en met ‘90 zullen veel van deze ontdekkingsreis herkennen. Het zal voor sommigen (soms pijnlijk) herkenbaar zijn, maar dat maakt het niet onwaar.

Wie dit genootschap niet kent, maar wel iemand die daar vroeger kwam: je begrijpt zo veel meer na het lezen van dit boek. Het zal je verbazen.

Het is geen standaardwerk, dat pretendeert het ook niet te zijn; het is een intelligent en persoonlijk boek met een universele boodschap: kijk met open vizier naar het verleden, erken verantwoordelijkheid voor wat gebeurd is en nagelaten, en vooral: laten we dit nóóit meer doen met z’n allen.

Het boek Apostelkind is voor mij als generatiegenoot zeer herkenbaar, het getuigt van moed om deze periode zo op papier te zetten. De heldere analyse van die tijd en de persoonlijke herinneringen samengevat maken na zoveel jaren nog veel los.

Een van mijn mindere ervaringen binnen het Apostolisch Genootschap was dat nogal wat geestelijk verzorgers, naast alle goede bedoelingen, gefascineerd zijn met macht en aanzien, en daardoor ook de neiging hebben vooral te willen omgaan met degenen bij wie de macht ligt. Met de daarbij behorende quasi wetenschappelijke verhalen, dubbele moraal en hoogmoed.

Als kind van ambitieuze Apostolische ouders zag ik hoe zij langzaam opklommen binnen de hiërarchische organisatie en na de aanwijzing als priester/voorganger veranderden in zgn. ‘moeilijke mensen’. De vriendenkring werd meer en meer elitair en de agenda werd steeds drukker. Als je wilde afspreken dan moest dat 3 maanden van te voren worden ingepland. Tijd voor de geboorte en kraambezoek van kleinkinderen was ook al ‘lastig’, want Baarn kwam eerst. Ook andere familierelaties kwamen zwaar onder druk te staan omdat het Werk altijd op de eerste plaats kwam.

De tijd voor en na mijn afscheid waren bijzonder lastig aangezien de hele familie Apostolisch was. Er heerste groepsdruk waarbij je als verloren werd weggezet en als zondebok werd gebruikt. Om dit alles beter te begrijpen ben ik meer gaan lezen over (religieus) narcisme, wat ook in het boek terecht wordt aangehaald. Zoals Johan Cruijff het zei “je gaat het pas zien als je het door hebt”.

Naast de mooie muziek, de leuke en ontroerende momenten en veelal lieve broeders en zusters in de banken zie je pas op latere leeftijd onder welke geconditioneerde omstandigheden je bent opgegroeid en deze je niet makkelijk loslaten.

Goed geschreven zonder af te rekenen met haar geloof. Ze ordend haar verleden en benoemt hoe het werkelijk was. Het bijzondere is dat door het boek ook inzicht komt over hoe je je voelde in het door haar genoemde parallelle leven..Het is alsof je er zelf bij bent ....erg goed geschreven.. Er zal best wat kritiek zijn uit de apostolische hoek en ook dat hoort bij een goed boek..

Wat is dit een goed boek. Het is mijn jeugd, zeer goed en raak beschreven door Renske. Het zal zeker voor mensen die nog apostolisch zijn, niet altijd even gemakkelijk zijn om te lezen waar we in meegezogen zijn geweest. We hebben in die tijd ook heel veel lol gehad en ik heb nog steeds innige vriendschappen met mensen die destijds lid waren. Maar alles wat Renske beschrijft, is gebeurd. En kritiek is nog steeds een lastig iets voor veel huidige leden, merk ik... Dit boek is een must read voor (ex)apo' s en ook anderen die in een religieuze gemeenschap zijn opgegroeid.

De schrijfster heeft zorgvuldig en uitgebreid woorden gegeven aan wat velen in de jaren '60 t/m '90 van de vorige eeuw doormaakten in een gesloten geloofsgemeenschap. Ex-leden weten dat daarvoor moed nodig is en zullen veel herkennen. Voor ex-leden is het een prachtig, helend boek. Partners en vrienden van ex-leden kunnen door het boek (nog) meer begrip krijgen. Professioneel geïnteresseerden vinden in het boek veel informatie over een grotendeels onbekende groepering en de geschiedenis daarvan.

Geweldig boek met een helende werking voor ex-apostelkinderen en ex-volgelingen van apostel Slok. Mensen die hun hele jeugd dagelijks gehersenspoeld zijn geweest door een veeleisende apostel. Voor ex-apostelkinderen die dit geestelijk misbruik nooit echt hebben los kunnen. Die zich altijd onbegrepen hebben gevoeld en altijd worden afgewimpeld dat het apostolisch genootschap nu zoveel beter is. Maar het genootschap heeft nooit enige verantwoordelijkheid willen nemen voor de geestelijke aanranding en geestelijke beschadiging van vele duizenden apostelkinderen.....

Renske is er in geslaagd om door haar chronologisch onderzoek duidelijkheid te scheppen in een voor mij warrig verleden. Er klopte "iets" niet, maar het was lastig om daar de vinger op te leggen. Zonder wrok of kwaadheid objectief de feiten weer te geven zal velen helpen te begrijpen wat er in die tijd is gebeurd. Ik hoop oprecht dat het Genootschap van nu dit boek zal omarmen om zo ook een veilige koers uit te zetten voor hun toekomst.

Bijzonder goed geschreven. Vele herinneringen komen boven. Zelf ook in de jaren 70 en 80 in het APG actief. Ook vertrokken omdat het heel zwaar uit de hand liep. Slok senior (De Apostel) begon de weg stevig kwijt te raken. Ook zijn opvolger, "zoonlief" Slok junior was niet veel beter en vele leden waren op zoek naar de uitgang. Ik ook uiteindelijk door de uitgang eind jaren 80. Wat een opluchting! Nooit meer terug willen gaan.