6 صفحه word | قابل اجرا در آفيس 2010 و نسخه هاي جديدتر|قابل ويرايش و آماده چاپ

بخشی از تحقیق

زماني در حدود دو دهه لازم بود تا معناي عدالت اجتماعي در ديد اكثريت جامعه ما، از برابري به آزادي تغيير جهت دهد.

در جريان پيروزي انقلاب در سال 57 حساسيت غالب در مردم و در نيروهاي فعال سياسي، برابري بود كه خود را در قالب شعارهاي مختلفي چون "حكومت عدل علي" تا ... "نان، مسكن، آزادي" نشان مي داد. اگرچه در همان ماه هاي اوليه، نيروهاي مبارز مؤثر در پيروزي انقلاب به شدت درگير نبرد سهم خواهي از قدرت شدند، ولي جلوه بيروني اين نبرد، انتقاد متقابل آن ها از يكديگر در عدم توجه به زمينه سازي درست براي تحقق عدالت اجتماعي و احقاق حق انقلابي مردم بود. يكي ديگري را زمينه ساز ورود امپرياليسم كه دشمن سوسياليزم فرض مي شد، مي دانست و ديگري بر ضرورت تقويت رهبري انقلابي براي حفظ و تداوم شرايط انقلابي تأكيد داشت و با موانع آن به شدت برخورد مي كرد. شرط اصلي براي تداوم شرايط انقلابي، حضور مردم در صحنه فرض مي شد. تصوير غالب از اين حضور هم دعوت انبوه و توده وار از مردم براي مقابله با موانع تداوم شرايط انقلابي بود. هر كس ميليشياي خود را داشت و آماده براي برخورد با آن چه دشمن انقلاب (و خود) فرض مي كرد! تجربه نشان داد كه در شرايط انقلابي و براي حفظ توده وار مردم در صحنه، تأكيد بر شعار مساوات و رفتن به طرف راه كارهايي چون مصادره سرمايه ها و انباشات هاي بزرگ و عمومي كردن مالكيت ها، انتخابي اجتناب ناپذير است. براي توده اي كردن انقلاب (كه مطلوب بسياري از انقلاب هاي معاصر بود) بايد بر طبل برابري و عمومي كردن همه چيز كوفت.

جنگ تحميلي نيز ضرورت هاي عيني براي تداوم اين شرايط را افزايش داد و بسيج نيرو براي مقابله با دشمن متجاوز هيچ راهي جز عمومي شدن بيش تر و بيش تر همه چيز باقي نمي گذاشت. البته از ابتداي...