Η Λετισιά Κολομπανί είναι ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτιδα και θεατρική συγγραφέας.
Έχει σκηνοθετήσει δύο ταινίες μεγάλου μήκους, το «Μ' αγαπά...δεν μ' αγαπά» και το «Οι γυναίκες των ονείρων μου», οι οποίες έχουν προβληθεί και στην Ελλάδα.
Γεννημένη το 1976, η σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός Λετισιά Κολομπάνι σπούδασε σινεμά στην École Louis Lumière, ενώ ταυτόχρονα έκανε μαθήματα θεάτρου.
Όταν αποφοίτησε από τη σχολή σκηνοθέτησε τις δύο μικρού μήκους ταινίες «Le dernier bip» (1998) και «Memoire de puce» (1999).
Σε ηλικία μόλις 25 ετών έκανε το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο της με την ταινία «Μ′ Αγαπά, Δεν Μ′ Αγαπά» (2002), ένα πρωτότυπο, ψυχολογικό θρίλερ καμουφλαρισμένο ως ρομαντική κομεντί.
Η ταινία έδωσε στην Οντρέ Τοτού την ευκαιρία να ξεφύγει από την εικόνα της γλυκιάς και χαριτωμένης κοπέλας που της κληρονόμησε η επιτυχία της «Αμελί», χαρίζοντάς της έναν αληθινά σκοτεινό χαρακτήρα για να ερμηνεύσει: εκείνον μιας κοπέλας που ο έρωτας για έναν ανυποψίαστο άνδρα μετατρέπεται σε εμμονή και την οδηγεί στα άκρα, ακόμα και στο έγκλημα.
Το 2004 η Κολομπάνι γνώρισε τον παραγωγό Κριστόφ Ροσινιόν και του πρότεινε την ιδέα του «Οι γυναίκες των ομείρων μου» που είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της.
«Η πλεξούδα» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και μέχρι τώρα έχει μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες.
Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο και εντελώς γυναικείο μυθιστόρημα, γραμμένο, θα έλεγε κανείς, με δημοσιογραφική διάθεση.
Ηρωίδες του τρείς γυναίκες, που δεν συναντήθηκαν, ούτε θα συναντηθούν ποτέ, και, παρ' όλα αυτά, η ζωή της μίας επηρρεάζει την ζωή της άλλης.
Η πρώτη είναι η Σμίτα, η οποία ανήκει στην κάστα των Ανέγγιχτων, δηλαδή στο χαμηλότερο σκαλοπάτι της ινδικής κοινωνίας. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζεί είναι άθλιες, όπως και η δουλειά της στα αποχωρητήρια.
Έχει όμως άλλα όνειρα για τη μικρή της κόρη κι αυτό θα την οδηγήσει στο να πάρει μια παράτολμη απόφαση.
Η δεύτερη είναι η Τζούλια από το Παλέρμο. Μεγαλωμένη σε μια τυπική , αγαπημένη σικελιάνικη οικογένεια, βρίσκεται στο κενό όταν αρρωσταίνει σοβαρά ο πατέρας της και πρέπει να αναλάβει η ίδια την βιοτεχνία του πατέρα της που κατασκευάζει περούκες.
Ανακαλύπτει, όταν παίρνει τα ηνία στα χέρια της, ότι η οικογενειακή βιοτεχνία είναι χρεωκοπημένη και αν δεν βρεί τρόπο να τη σώσει, η οικογενειά της και το προσωπικό θα βρεθούν κυριολεκτικά στον δρόμο.
Και τέλος, είναι η Σάρα, μια εξαιρετικά επιτυχημένη δικηγόρος στο Μόντρεαλ, που βλέπει τον κόσμο της, που έχει φτιάξει με αυταπάρνηση, να κλυδωνίζεται, μαζί με την υγεία της, καθώς έρχεται αντιμέτωπη με τον κοινωνικό αποκλεισμό του εργασιακού της περιβάλλοντος όταν αποκαλύπτεται πως πάσχει από καρκίνο.
Αυτές οι τρείς γυναίκες δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Και όμως: Η ζωή της μίας, επιδρά στη ζωή της άλλης. Κοινό τους χαρακτηριστικό: η αποφασιστικότητα να μη δεχτούν σαν δεδομένο τον κόσμο όπως τους παρουσιάζεται.
«Η βαρβαρότητα αυτή έχει όνομα, το οποίο η Σάρα δυσκολεύεται να προφέρει: διάκριση.
Ένας όρος που τον έχει ακούσει εκατοντάδες φορές στις δίκες και που ποτέ δεν την είχε αγγίξει πραγματικά - έτσι πίστευε τουλάχιστον.
Ξέρει εντούτοις τον ορισμό απέξω: «Πας αποκλεισμός ανθρώπου λόγω φυλής, χρώματος, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, γενεαλογικών καταβολών, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας ή χρόνιας ασθένειας, ηλικίας, οικογενειακής ή κοινωνικής κατάστασης, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου, και μεταχείρισή του λιγότερο ευνοική από αυτήν της οποίας τυγχάνει, έτυχε ή θα ετύγχανε άλλο πρόσωπο, σε ανάλογη κατάσταση».
Ο όρος ενίοτε ταυτίζεται με εκείνον του «στίγματος», όπως τον προσδιορίζει ο κοινωνιολόγος Ερβινγκ Γκόφμαν: «Ιδιότητα που διαφοροποιεί το άτομο από την κατηγορία στην οποία θα επιθυμούσαμε να το εντάξουμε».
Ένα άτομο που πλήττεται απ' αυτό είναι λοιπόν στιγματισμένο και είναι το αντίθετο των άλλων, αυτών που ο Γκόφμαν αποκαλεί φυσιολογικούς.
Η Σάρα το ξέρει τώρα: είναι στιγματισμένη.
Σε αυτή την κοινωνία που αποθεώνει τη νεότητα και τη ζωτικότητα, καταλαβαίνει γιατί οι ασθενείς και οι αδύναμοι δεν μπορούν να έχουν θέση.
Εκείνη, που ανήκε στον κόσμο των ισχυρών, τώρα περνάει στην άλλη πλευρά, αλλάζει στρατόπεδο.
Τι μπορεί να κάνει ενάντια σ' αυτό;
Ενάντια στην ασθένεια ξέρει πώς να παλέψει, έχει όπλα, τις θεραπείες, τους γιατρούς στο πλευρό της.
Αλλά ποιο είναι το γιατρικό κατά της περιθωροποίησης;
Τη σπρώχνουν με το μαλακό προς την έξοδο, τη βάζουν στο ντουλάπι. Τι μπορεί να κάνει για να αναστρέψει την πορεία των πραγμάτων;»
Τρείς διαφορετικές γυναίκες, λοιπόν, τρεις διαφορετικοί τρόποι ζωής.
Η μία γεννημένη στην Ινδία, στο χαμηλότερο σκαλοπάτι της ινδικής κοινωνίας.
Επαναστατεί για να γλυτώσει την μικρή της κόρη.
Θέλει να την στείλει στο σχολείο να μάθει γράμματα, για να ζήσει μια καλύτερη ζωή από αυτή που την περιμένει.
Η δεύτερη, γεννημένη στη Σικελία, στο Παλέρμο, έχει ζήσει μια καλή παιδική και εφηβική ηλικία, μέχρις ότου η αρρώστεια του πατέρα της ανατρέπει όλα όσα γνώριζε μέχρι τότε.
Η βιοτεχνία που ζεί την οικογένειά της και καμμιά δεκαριά ακόμα γυναίκες, κινδυνεύει να κλείσει από τα χρέη.
Για να τη σώσει, η Τζούλια πρέπει να κάνει την υπέρβαση και να πολεμήσει τις προκαταλήψεις της οικογένειάς της και της τοπικής κοινωνίας.
Δεν έχει άλλο δρόμο.
Και τέλος, η τρίτη, η Σάρα, μεγαλοδικηγόρος στο Μόντρεαλ.
Παντρεμένη δύο φορές, διαζευγμένη επίσης δύο φορές, με τρία παιδιά που μεγαλώνει η ίδια. Πετυχημένη όσο λίγες γυναίκες στην ηλικία της.
Μέχρι που την χτυπάει ο καρκίνος. Εκεί, καταλαβαίνει πως δεν έχουν σημασία όσα έχει πετύχει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Πρέπει να παλέψει με τις χημειοθεραπείες και παράλληλα με τον έξω κόσμο για να μη βρεθεί στο περιθώριο.
Η Λετισιά Κολομπανί έγραψε ένα δυνατό, γυναικείο βιβλίο.
Ένα βιβλίο για τις κοινωνικές προκαταλήψεις και το ρόλο της γυναίκας στις σημερινές κοινωνίες.
Από την πιο πρωτόγονη μέχρι την πιο εξελιγμένη.
Και οι τρείς ηρωίδες της, σε διαφορετικά μήκη και πλάτη του κόσμου, σώζονται γιατί επαναστατούν.
Πάνε κόντρα στις προκαταλήψεις.
Παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους.
Αρνούνται να υποταχθούν σε μια κοινωνία πού, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τις προορίζει για τον ρόλο του θύματος.
Η συγγραφέας δεν προσπαθεί να συγκινήσει μέσα από δακρύβρεχτες περιγραφές.
Το γράψιμό της είναι γράψιμο δημοσιογραφικό.
Σαν να γράφει σε μια εφημερίδα.
Οι περιγραφές της, ιδιαίτερα όσον αφορά την κοινωνική κατάσταση στην Ινδία, είναι σκληρές.
Περιγράφει τα γεγονότα αποστασιοποιημένη από την γυναικεία της ιδιότητα.
Θα μπορούσαν να είναι και τρείς άντρες στη θέση των ηρωίδων της.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ίδιος για όλους.
Και αυτόν μάχεται η Γαλλίδα συγγραφέας.
«Η πλεξούδα» είναι ένα μυθιστόρημα που πολεμά την κοινωνική προκατάληψη, απ' όπου κι αν προέρχεται.
Χρειάζεται θάρρος για να επαναστατήσεις και να διεκδικήσεις αυτά που θέλεις.
Χρειάζεται θάρρος για να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.
Χρειάζεται θάρρος για να πολεμήσεις τον κοινωνικό αποκλεισμό.
H μετάφραση είναι του Γιάννη Στρίγκου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Τρείς γυναίκες αντιμέτωπες με ακραίες προκλήσεις στα τεσσερα σημεία του ορίζοντα, οι μοίρες τους πλεγμένες σε μια στιλπνή πλεξούδα, ένα καθηλωτικό βιβλίο...» - Publishers Weekly.
«Ενας αριστοτεχνικός ύμνος στον αχαρτογράφητο μόχθο των γυναικών απ' άκρη σ' άκρη της γής» - Kirkus Reviews.
«Γίνονται ακόμη θαύματα στον κόσμο του βιβλίου» - Le Figaro Litteraire.
«Οι ιστορίες αυτών των τριών γυναικών, που καλούνται να παλέψουν ενάντια στη μοίρα τους, είναι άρρηκτα δεμένες με ένα παράξενο νήμα που και οι ίδιες δε γνωρίζουν.
Αισθάνονται κάποια στιγμή ότι μπορούν να τα καταφέρουν, να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν την αξιοπρέπειά τους, την προσωπική τους ελευθερία και την ευτυχία, απέναντι σε στερεότυπα, ήθη, προκαταλήψεις, νοοτροπίες που μοιάζουν να ακυρώνουν κάθε όνειρο και επιθυμία.
Η λιτή, σφιχτή γραφή της Κολομπανί αναδεικνύει με αδρές γραμμές τη φρίκη της καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν οι τρεις ηρωίδες της, την αγωνία για το μέλλον, τον πόνο, την απελπισία τους, την φαινομενικά αναπόδραστη απόγνωση.» - Γιώργος Βαιλάκης - POPAGANDA.
«Τρεις γυναίκες της σύγχρονης εποχής.
Τρεις γυναίκες που ζουν σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης, ανήκουν σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, πιστεύουν σε διαφορετικές θρησκείες.
Τρεις γυναίκες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους μα κινούνται χωρίς να το ξέρουν πάνω σε κοινούς άξονες.
Σε εκείνους που πηγαίνουν κόντρα στη βία, στον εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης, στην περιθωριοποίηση, στην αμφισβήτηση, στο μίσος, στον ρατσισμό, στην περιφρόνηση.
Είναι μόνες μα τολμούν να σηκώσουν το βλέμμα ψηλά και να πιστέψουν στον εαυτό τους διεκδικώντας τα όνειρά τους, επιζητώντας την ελευθερία τους, λυτρώνοντας την ψυχή τους.» Κέλλη Κρητικού - Athens Voice.
Έχει σκηνοθετήσει δύο ταινίες μεγάλου μήκους, το «Μ' αγαπά...δεν μ' αγαπά» και το «Οι γυναίκες των ονείρων μου», οι οποίες έχουν προβληθεί και στην Ελλάδα.
Γεννημένη το 1976, η σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός Λετισιά Κολομπάνι σπούδασε σινεμά στην École Louis Lumière, ενώ ταυτόχρονα έκανε μαθήματα θεάτρου.
Όταν αποφοίτησε από τη σχολή σκηνοθέτησε τις δύο μικρού μήκους ταινίες «Le dernier bip» (1998) και «Memoire de puce» (1999).
Σε ηλικία μόλις 25 ετών έκανε το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο της με την ταινία «Μ′ Αγαπά, Δεν Μ′ Αγαπά» (2002), ένα πρωτότυπο, ψυχολογικό θρίλερ καμουφλαρισμένο ως ρομαντική κομεντί.
Η ταινία έδωσε στην Οντρέ Τοτού την ευκαιρία να ξεφύγει από την εικόνα της γλυκιάς και χαριτωμένης κοπέλας που της κληρονόμησε η επιτυχία της «Αμελί», χαρίζοντάς της έναν αληθινά σκοτεινό χαρακτήρα για να ερμηνεύσει: εκείνον μιας κοπέλας που ο έρωτας για έναν ανυποψίαστο άνδρα μετατρέπεται σε εμμονή και την οδηγεί στα άκρα, ακόμα και στο έγκλημα.
Το 2004 η Κολομπάνι γνώρισε τον παραγωγό Κριστόφ Ροσινιόν και του πρότεινε την ιδέα του «Οι γυναίκες των ομείρων μου» που είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της.
«Η πλεξούδα» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία στη Γαλλία και μέχρι τώρα έχει μεταφραστεί σε είκοσι γλώσσες.
Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο και εντελώς γυναικείο μυθιστόρημα, γραμμένο, θα έλεγε κανείς, με δημοσιογραφική διάθεση.
Ηρωίδες του τρείς γυναίκες, που δεν συναντήθηκαν, ούτε θα συναντηθούν ποτέ, και, παρ' όλα αυτά, η ζωή της μίας επηρρεάζει την ζωή της άλλης.
Η πρώτη είναι η Σμίτα, η οποία ανήκει στην κάστα των Ανέγγιχτων, δηλαδή στο χαμηλότερο σκαλοπάτι της ινδικής κοινωνίας. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζεί είναι άθλιες, όπως και η δουλειά της στα αποχωρητήρια.
Έχει όμως άλλα όνειρα για τη μικρή της κόρη κι αυτό θα την οδηγήσει στο να πάρει μια παράτολμη απόφαση.
Η δεύτερη είναι η Τζούλια από το Παλέρμο. Μεγαλωμένη σε μια τυπική , αγαπημένη σικελιάνικη οικογένεια, βρίσκεται στο κενό όταν αρρωσταίνει σοβαρά ο πατέρας της και πρέπει να αναλάβει η ίδια την βιοτεχνία του πατέρα της που κατασκευάζει περούκες.
Ανακαλύπτει, όταν παίρνει τα ηνία στα χέρια της, ότι η οικογενειακή βιοτεχνία είναι χρεωκοπημένη και αν δεν βρεί τρόπο να τη σώσει, η οικογενειά της και το προσωπικό θα βρεθούν κυριολεκτικά στον δρόμο.
Και τέλος, είναι η Σάρα, μια εξαιρετικά επιτυχημένη δικηγόρος στο Μόντρεαλ, που βλέπει τον κόσμο της, που έχει φτιάξει με αυταπάρνηση, να κλυδωνίζεται, μαζί με την υγεία της, καθώς έρχεται αντιμέτωπη με τον κοινωνικό αποκλεισμό του εργασιακού της περιβάλλοντος όταν αποκαλύπτεται πως πάσχει από καρκίνο.
Αυτές οι τρείς γυναίκες δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Και όμως: Η ζωή της μίας, επιδρά στη ζωή της άλλης. Κοινό τους χαρακτηριστικό: η αποφασιστικότητα να μη δεχτούν σαν δεδομένο τον κόσμο όπως τους παρουσιάζεται.
«Η βαρβαρότητα αυτή έχει όνομα, το οποίο η Σάρα δυσκολεύεται να προφέρει: διάκριση.
Ένας όρος που τον έχει ακούσει εκατοντάδες φορές στις δίκες και που ποτέ δεν την είχε αγγίξει πραγματικά - έτσι πίστευε τουλάχιστον.
Ξέρει εντούτοις τον ορισμό απέξω: «Πας αποκλεισμός ανθρώπου λόγω φυλής, χρώματος, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, γενεαλογικών καταβολών, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας ή χρόνιας ασθένειας, ηλικίας, οικογενειακής ή κοινωνικής κατάστασης, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου, και μεταχείρισή του λιγότερο ευνοική από αυτήν της οποίας τυγχάνει, έτυχε ή θα ετύγχανε άλλο πρόσωπο, σε ανάλογη κατάσταση».
Ο όρος ενίοτε ταυτίζεται με εκείνον του «στίγματος», όπως τον προσδιορίζει ο κοινωνιολόγος Ερβινγκ Γκόφμαν: «Ιδιότητα που διαφοροποιεί το άτομο από την κατηγορία στην οποία θα επιθυμούσαμε να το εντάξουμε».
Ένα άτομο που πλήττεται απ' αυτό είναι λοιπόν στιγματισμένο και είναι το αντίθετο των άλλων, αυτών που ο Γκόφμαν αποκαλεί φυσιολογικούς.
Η Σάρα το ξέρει τώρα: είναι στιγματισμένη.
Σε αυτή την κοινωνία που αποθεώνει τη νεότητα και τη ζωτικότητα, καταλαβαίνει γιατί οι ασθενείς και οι αδύναμοι δεν μπορούν να έχουν θέση.
Εκείνη, που ανήκε στον κόσμο των ισχυρών, τώρα περνάει στην άλλη πλευρά, αλλάζει στρατόπεδο.
Τι μπορεί να κάνει ενάντια σ' αυτό;
Ενάντια στην ασθένεια ξέρει πώς να παλέψει, έχει όπλα, τις θεραπείες, τους γιατρούς στο πλευρό της.
Αλλά ποιο είναι το γιατρικό κατά της περιθωροποίησης;
Τη σπρώχνουν με το μαλακό προς την έξοδο, τη βάζουν στο ντουλάπι. Τι μπορεί να κάνει για να αναστρέψει την πορεία των πραγμάτων;»
Τρείς διαφορετικές γυναίκες, λοιπόν, τρεις διαφορετικοί τρόποι ζωής.
Η μία γεννημένη στην Ινδία, στο χαμηλότερο σκαλοπάτι της ινδικής κοινωνίας.
Επαναστατεί για να γλυτώσει την μικρή της κόρη.
Θέλει να την στείλει στο σχολείο να μάθει γράμματα, για να ζήσει μια καλύτερη ζωή από αυτή που την περιμένει.
Η δεύτερη, γεννημένη στη Σικελία, στο Παλέρμο, έχει ζήσει μια καλή παιδική και εφηβική ηλικία, μέχρις ότου η αρρώστεια του πατέρα της ανατρέπει όλα όσα γνώριζε μέχρι τότε.
Η βιοτεχνία που ζεί την οικογένειά της και καμμιά δεκαριά ακόμα γυναίκες, κινδυνεύει να κλείσει από τα χρέη.
Για να τη σώσει, η Τζούλια πρέπει να κάνει την υπέρβαση και να πολεμήσει τις προκαταλήψεις της οικογένειάς της και της τοπικής κοινωνίας.
Δεν έχει άλλο δρόμο.
Και τέλος, η τρίτη, η Σάρα, μεγαλοδικηγόρος στο Μόντρεαλ.
Παντρεμένη δύο φορές, διαζευγμένη επίσης δύο φορές, με τρία παιδιά που μεγαλώνει η ίδια. Πετυχημένη όσο λίγες γυναίκες στην ηλικία της.
Μέχρι που την χτυπάει ο καρκίνος. Εκεί, καταλαβαίνει πως δεν έχουν σημασία όσα έχει πετύχει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Πρέπει να παλέψει με τις χημειοθεραπείες και παράλληλα με τον έξω κόσμο για να μη βρεθεί στο περιθώριο.
Η Λετισιά Κολομπανί έγραψε ένα δυνατό, γυναικείο βιβλίο.
Ένα βιβλίο για τις κοινωνικές προκαταλήψεις και το ρόλο της γυναίκας στις σημερινές κοινωνίες.
Από την πιο πρωτόγονη μέχρι την πιο εξελιγμένη.
Και οι τρείς ηρωίδες της, σε διαφορετικά μήκη και πλάτη του κόσμου, σώζονται γιατί επαναστατούν.
Πάνε κόντρα στις προκαταλήψεις.
Παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους.
Αρνούνται να υποταχθούν σε μια κοινωνία πού, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τις προορίζει για τον ρόλο του θύματος.
Η συγγραφέας δεν προσπαθεί να συγκινήσει μέσα από δακρύβρεχτες περιγραφές.
Το γράψιμό της είναι γράψιμο δημοσιογραφικό.
Σαν να γράφει σε μια εφημερίδα.
Οι περιγραφές της, ιδιαίτερα όσον αφορά την κοινωνική κατάσταση στην Ινδία, είναι σκληρές.
Περιγράφει τα γεγονότα αποστασιοποιημένη από την γυναικεία της ιδιότητα.
Θα μπορούσαν να είναι και τρείς άντρες στη θέση των ηρωίδων της.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ίδιος για όλους.
Και αυτόν μάχεται η Γαλλίδα συγγραφέας.
«Η πλεξούδα» είναι ένα μυθιστόρημα που πολεμά την κοινωνική προκατάληψη, απ' όπου κι αν προέρχεται.
Χρειάζεται θάρρος για να επαναστατήσεις και να διεκδικήσεις αυτά που θέλεις.
Χρειάζεται θάρρος για να μπορείς να είσαι ο εαυτός σου.
Χρειάζεται θάρρος για να πολεμήσεις τον κοινωνικό αποκλεισμό.
H μετάφραση είναι του Γιάννη Στρίγκου.
Για το βιβλίο έγραψαν:
«Τρείς γυναίκες αντιμέτωπες με ακραίες προκλήσεις στα τεσσερα σημεία του ορίζοντα, οι μοίρες τους πλεγμένες σε μια στιλπνή πλεξούδα, ένα καθηλωτικό βιβλίο...» - Publishers Weekly.
«Ενας αριστοτεχνικός ύμνος στον αχαρτογράφητο μόχθο των γυναικών απ' άκρη σ' άκρη της γής» - Kirkus Reviews.
«Γίνονται ακόμη θαύματα στον κόσμο του βιβλίου» - Le Figaro Litteraire.
«Οι ιστορίες αυτών των τριών γυναικών, που καλούνται να παλέψουν ενάντια στη μοίρα τους, είναι άρρηκτα δεμένες με ένα παράξενο νήμα που και οι ίδιες δε γνωρίζουν.
Αισθάνονται κάποια στιγμή ότι μπορούν να τα καταφέρουν, να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν την αξιοπρέπειά τους, την προσωπική τους ελευθερία και την ευτυχία, απέναντι σε στερεότυπα, ήθη, προκαταλήψεις, νοοτροπίες που μοιάζουν να ακυρώνουν κάθε όνειρο και επιθυμία.
Η λιτή, σφιχτή γραφή της Κολομπανί αναδεικνύει με αδρές γραμμές τη φρίκη της καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν οι τρεις ηρωίδες της, την αγωνία για το μέλλον, τον πόνο, την απελπισία τους, την φαινομενικά αναπόδραστη απόγνωση.» - Γιώργος Βαιλάκης - POPAGANDA.
«Τρεις γυναίκες της σύγχρονης εποχής.
Τρεις γυναίκες που ζουν σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης, ανήκουν σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, πιστεύουν σε διαφορετικές θρησκείες.
Τρεις γυναίκες που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους μα κινούνται χωρίς να το ξέρουν πάνω σε κοινούς άξονες.
Σε εκείνους που πηγαίνουν κόντρα στη βία, στον εξευτελισμό της ανθρώπινης υπόστασης, στην περιθωριοποίηση, στην αμφισβήτηση, στο μίσος, στον ρατσισμό, στην περιφρόνηση.
Είναι μόνες μα τολμούν να σηκώσουν το βλέμμα ψηλά και να πιστέψουν στον εαυτό τους διεκδικώντας τα όνειρά τους, επιζητώντας την ελευθερία τους, λυτρώνοντας την ψυχή τους.» Κέλλη Κρητικού - Athens Voice.
