اصل دوم) هيچ توجيهي براي به مخاطره انداختن بي مورد يک انسان و يا محدود کردن اختيارات وي وجود ندارد.

اصل سيزدهم) تحقيق بر روي «انسان» فقط در صورتي توجيه پذير است که مزاياي بيشتري از خطرات بالقوه تحقيق باشد. داوري اين امر بر عهده کميته اخلاق در تحقيقات پزشکي مي باشد که با کمک نظرات متخصصين مربوطه به نتيجه در اين بابت مي رسد.

اصل چهاردهم) در تحقيقات غير درماني، سطح آسيبي که فرد مورد مطالعه در معرض آن قرار مي گيرد نبايد بيشتر از آن چه باشد که به طور عادي در زندگي روزمره خود با آن مواجه مي شود.

اصل هشتم) شرکت کننده بايد بداند که مي تواند هر لحظه که بخواهد از بررسي کنار بکشد و  بايد درباره خطرات و زيان هاي بالقوه ناشي از ترک (زودرس) بررسي آگاه و پشتيباني شود.

اصل پنجم) در تمام تحقيقات پزشکي ، اعم از درمانی و غير درماني، محقق موظف است فرد مورد تحقيق را از طول مدت پژوهش، روش به کار گرفته شده، فوايد و زيان هاي بالقوه طرح به نحو مناسبي آگاه سازد. محقق همچنين مي بايست پاسخ قانع کننده اي به تمامي سوالات افراد مورد تحقيق بدهد. اين موارد بايد در رضايت نامه فرد مورد تحقيق منعکس شود.

اصل ششم) قبل از اين که هر تحقيق پزشکي شروع شود، فعاليت هاي مقدماتي جهت به حداقل رساندن زيان محتمل توسط افراد مورد تحقيق و تضمين سلامت آنها بايد انجام شود. هر شرکت کننده بايد تحت پوشش بيمه شخصي قرار بگيرد. تمامي محققان نيز بايد از لحاظ جبران خسارت تحت پوشش بيمه قرار بگيرند.

اصل هجدهم) در تحقيقاتي که فرد مورد بررسي از ماهيت دارويي که براي وي تجويز شده بي اطلاع است، محقق بايد تدابير لازم جهت کمک رساني به فرد مورد بررسي در صورت لزوم و در شرايط اضطراري را تدارک ببيند.

اصل نوزدهم) هر نوع آسيب ناشي از شرکت در تحقيق بايد طبق قوانين مصوب جبران خسارت شود.