اصل دوم) هيچ توجيهي براي به مخاطره انداختن بي مورد يک انسان و يا محدود کردن اختيارات وي وجود ندارد.

اصل سيزدهم) تحقيق بر روي «انسان» فقط در صورتي توجيه پذير است که مزاياي بيشتري از خطرات بالقوه تحقيق باشد. داوري اين امر بر عهده کميته اخلاق در تحقيقات پزشکي مي باشد که با کمک نظرات متخصصين مربوطه به نتيجه در اين بابت مي رسد.

اصل چهاردهم) در تحقيقات غير درماني، سطح آسيبي که فرد مورد مطالعه در معرض آن قرار مي گيرد نبايد بيشتر از آن چه باشد که به طور عادي در زندگي روزمره خود با آن مواجه مي شود.