مكانيزه كردن برداشت غلات، هدف ديرينه كشاورزان بوده است. بريدن و كوبيدن دانه هاي ريز با روش هاي دستي، كاري بسيار پرزحمت بوده است. قبل از ثبت تاريخ، بشر آموخته بود چگونه از وسايل و گرداندن دام، به منظور افزايش برداشت محصول غلات دانه ريز استفاده نمايد. آثاري از به كار بردن يك ارابه دروكن چرخ دار، در سرزمين باستاني گال (فرانسه و بلژيك امروزي) پيدا شده است. تاريخ استفاده از ماشين هاي دروكن اسبي و خرمن كوب هاي ثابت به اوايل سال هاي 1800 ميلادي مي رسد.

كمباين هاي اوليه، ماشين هاي بردارنده، خرمن كوبي بودند كه به وسيله گروه هايي از اسب يا قاطر در سرتاسر مزرعه كشيده مي شدند.