تحقیق با عنوان پیامبری،تبلیغ دین بدون مزد
36 صفحه word |فونت tahoma سايز 14| قابل اجرا در آفيس 2010 و نسخه هاي جديدتر|قابل ويرايش و آماده چاپ
بخشی از تحقیق
قاعده چهاردهم: پيامبران در تبليغ دين از مردم اجرت نمي‌خواهند.
پيامبري كاري از سنخ معلمي است. پيامبران عمر خود را مصروف هدايت مردم، تبليغ دين، و تعليم و تربيت آدميان مي‌كنند. آيا به اين فعاليتها مزد و اجرت تعلق مي‌گيرد به اين معني كه راه يافتگان و هدايت شدگان يعني مؤمنان كه به بركت تعاليم پيامبر متدين شده‌اند، در برابر خدمتي كه پيامبر به ايشان كرده است، به او اجرت بدهند و از خدماتش قدرداني كنند. در اين صورت بين پيامبران و مؤمنان رابطه‌اي اقتصادي و مالي برقرار مي‌شود، و در برابر كالايي معنوي (هدايت و ايمان) بهايي مادي (اجرت و مزد) دريافت مي‌شود، نوعي داد و ستد و معامله پاياپاي. بر اين اساس هرچه مؤمنان افزون‌تر شوند، سود مالي و درآمد پيامبران نيز افزايش مي‌يابد، و در تبليغ دين و دعوت به خدا، سود مادي نيز لحاظ مي‌شود. بالاخره اگر قرار است پيامبران از جانب خداوند گنجي به همراه نياورده باشند و با توجه به اينكه تبليغ دين و دعوت به خدا وقت فراواني را به خود اختصاص مي‌دهد، به نحوي كه در حد يك كار تمام وقت است، براي گذران زندگي پيامبران و خانواده ايشان چاره‌اي جز ممر مالي نيست، و تأمين اين هزينه به عهدة مؤمنان خواهد بود، يعني مؤمنان به پيامبران و مبلغان دين اجرت بدهند.
قرآن كريم رابطة مالي بين پيامبران و مردم را قطع كرده است و به عنوان يك قاعده تصريح كرده است كه پيامبران مجاز نيستند هدايت و ايمان را با مزد و اجرت ارائه نمايند. پيامبران حق ندارند از مردم اجرت بگيرند و مزد طلب كنند. پيامبري مانند ديگر مشاغل و حرفه‌ها نيست كه خدمت در برابر مزد مادي صورت بگيرد. كارفرماي پيامبران مردم نيستند تا چشمشان به جيب و دست مردم باشد و ايمان و دعوت و هدايت با درهم و دينار و طلا و نقره و امتيازات مادي رد و بدل شود. كارفرماي پيامبران خداوند است، و او به شيوة ربوبيش هيچ كار خيري را بي پاداش نمي‌گذارد. اما كار پيامبري را چگونه مي‌توان با اجر و مزد مادي تقدير و توزين كرد. خدمات پيامبران به مردم با معيارهاي مالي و مادي قابل محاسبه نيست . پاي پول و اجرت به ميان آوردن، تخفيف و تنزل كار پيامبري و دعوت و تبليغ است.
آري اين يك حقيقت است كه پيامبران چون انسانند و فارغ از وحي، انساني مانند ديگر انسانها و گنجي نيز با خود از سوي خدا نياورده‌اند، براي گذران زندگي نياز به درآمدي در حد كفاف و رفع حداقل حوائج روزمره دارند. اين هزينه چگونه بايد تأمين شود قرآن تأمين زندگي پيامبران از طريق اخذ اجرت در برابر تبليغ دين را ممنوع كرده است. به بيان ديگر ارتزاق از راه دين را خداوند نپسنديده است. پس باقي مي‌ماند كه پيامبران مانند ديگر مردم كار كنند و از دسترنج خود امرار معاش نمايند.
كما اينكه در سيرة پيامبران خوانده‌ايم كه هريك به كاري مشغول بوده‌اند، يكي چوپاني مي‌كرده، ديگري نجار بوده، سومي صنعتگر بوده، زره مي‌بافته، يا كشتي مي‌ساخته، چهارمي تجارت مي‌كرده، اما هيچيك از طريق اخذ اجرت از مردم در برابر تبليغ دين گذران زندگي نكرده‌اند. پيامبري شغل نيست، انجام وظيفه است. و كسي براي ايفاي وظيفه، و اداي تكليف مزد نمي‌گيرد. اختصاص بخشي از وقت روزانه به كار براي امرار معاش هرگز مانع از ايفاي وظيفة پيامبري نيست، بلكه به نفوذ كلمه پيامبر مي‌افزايد، اثبات مي‌كند كه او در تبليغ دين و دعوت به خدا چشمداشت مادي ندارد، بطور خالص به خدا مي‌خواند.
تبليغ هاي نافذ ديني به شيوة تبليغ پيامبرانه، تبليغ بدون چشمداشت مادي است. دين كوششي براي گسستن تعلق انسان به عالم مادي و توجه به عالم ماوراي ماده است. تبليغي كه با سوداي مالي مبلغ همراه باشد بر دل نمي‌نشيند، وجدان را تكان نمي‌دهد و از ظاهر به باطن رسوخ نمي‌كند و عملا ناموفق است. دين وسيله معاش نيست، نردبان صعود به حيات طيبه است، آميخته كردن تبليغ دين با اجرت مادي، دين را ابزار دنيا مي‌كند يعني بجاي اينكه دنيا ديني شود، دين دنيوي مي‌شود.
بلي من اسلم وجهه لله و هو محسن فله اجره عند ربه و لاخوف عليهم و لاهم يحزنون (بقره ظ/ 112
«آري، كسي كه از هر جهت تسليم حكم خدا گرديد و نيكوكار گشت، مسلما اجرش نزد خداي بزرگ خواهد بود، و او را هيچ خوفي و هيچ حزني نخواهد بود.»
